ik en kato

ik en kato

vrijdag 7 februari 2014

Hilde, de Superbitch

Steeds meer hoor ik mensen beweren dat honden niet in een roedel leven, dat rangorde niet bestaat en dat dominantie een vies woord is. 


Nu vraag ik me af of deze mensen daar echt van overtuigd zijn, of dat ze gewoon mee roepen met de meute, want de mening van het individu wordt sterk bepaald door de mening van de groep, omdat mensen nu eenmaal sociale dieren zijn. . Het zou natuurlijk ook kunnen dat ze deze "nieuwe" opinie aanhangen omdat ze op deze manier een geldig excuus hebben gevonden om anderen in een slecht daglicht te stellen.

Steeds weer wordt mij gevraagd wat mijn mening hier nu over is. Of mijn mening er nu zo veel toe doet, weet ik niet. Maar omdat de vraag steeds terug komt wil ik hier toch even enkele punten op een rijtje zetten.

Allereerst wil ik even kwijt dat ik me niet persoonlijk aangevallen voel wanneer mensen zeggen dat mensen die in de roedel geloven uit het stenen tijdperk komen. Simpelweg, omdat ik er zeker van ben dat ze het wel goed bedoelen, maar het op een foute manier interpreteren en uitleggen.

Hierna volgt een lange tekst, ik hoop dat u het kunt opbrengen hem even door te nemen. Het was mijn bedoeling duidelijk toe te lichten, ipv populaire quotes te lanceren. 

 Hoe zit dat nu bij de honden, die samenleven met de mensen? 

Leven onze honden nu wel of niet in een roedel? 
Honden leven graag in een groep, of je die nu een familie of een roedel wil noemen, wat doet dat er toe? Uiteraard zijn er honden die liever alleen gelaten worden, ook bij mensen komt dit voor, dat noemen we eenzaten. Maar door de band genomen leven zowel mensen als honden graag onder soortgenoten.
Daarbovenop, leven de meeste mensen graag in gezelschap van honden en zoeken de meeste honden het gezelschap van mensen op.
Feit is dat ze een hechte band met elkaar ontwikkelen, rekening met elkaar houden, voor elkaar zorgen en elkaar bijstaan,  wat je ook terug ziet in een mensenfamilie of een hondenroedel. Dus :  what's in a name ?

Wat mij betreft mag iedereen het noemen zoals hij zelf wil, als de manier van samenleven maar voldoet aan de behoeften van de leden van de groep, is het voor mij al lang goed.


Bestaat rangorde nu wel of niet?
Zowel mensen en honden leven  in groep. De groep maakt dat we verder komen in het leven en de groep zal sterker zijn als de individuen in de groep sterker zijn. In elke groep heb je ook verschillende karakters nodig met verschillende talenten . Je hebt groepsleden nodig die initiatieven nemen, die opkomen voor de zwakkeren, die beslissingen nemen en de anderen kunnen overtuigen om mee te doen, of juist iets niet te doen.  Zij nemen de leiding in de groep. dit zijn dus de leiders, zij nemen beslissingen, maar zijn ook verantwoordelijk voor het welzijn van de hele groep.

Maar uiteraard heb je ook leden nodig die de leiders volgen, ondersteunend werken, taken volbrengen die de leiders hen hebben toevertrouwd (meestal omdat ze zo goed zijn in die taken). De volgers zijn in een groep minstens even belangrijk. Zonder volgers zouden er immers geen leiders kunnen zijn. en zonder leiders en volgers zou de groep niet verder komen, maar stilstaan.

Honden worden tegenwoordig opgenomen in onze mensenwereld. Maar dit maakt hen natuurlijk nog geen mensen. Ze hebben toch een andere manier van communiceren en een iets andere kijk op de wereld dan de volwassen mens. Zelf ben ik eerder geneigd om ze te vergelijken met kinderen van een jaar of twee. Honden zijn ongeveer even slim als kinderen van twee jaar. Wat behoorlijk slim is, maar zeker niet even slim als een volwassen mens. Ze kunnen ook communiceren, maar niet overleggen, bespreken enz..zoals wij volwassen mensen doen. Ze tonen vooral wat ze voelen, veel meer dan wat ze denken. Ze zijn daar op natuurlijke wijze veel duidelijker in. Ze kunnen ook minder liegen, bedriegen en achterbaks doen, toch?

Honden moeten van de mensen leren hoe zich te gedragen in onze hectische maatschappij. In veel gevallen mogen ze niet zelf beslissen wat te doen, maar zal de mens voor hen beslissen. De mens houdt de hond bijvoorbeeld aan de lijn, zodat de hond niet voor overlast zorgt en zelf geen gevaar loopt.
Neemt de mens hier dan de leiding? Uiteraard !
Het is veelal ook  de mens die beslist wanneer de hond eet, wat hij eet, wanneer ze samen gaan wandelen, of de hond wel dan niet mee kan.
De hond weet in veel gevallen zelfs niet waar ze naartoe rijden met de auto, en hij aanvaard dit. Is de hond dan volgzaam? Uiteraard!

Mensen die niet de leiding nemen in de relatie met hun hond, laten die hond duidelijk in de steek. Zij zorgen er voor dat de hond nodeloos veel stress ervaart. Het is de plicht van de mens om te zorgen dat zijn hond welopgevoed is, dat hij kan omgaan met de regels die gelden, met de beperkingen die hem opgelegd worden. De mens staat in voor de gezondheid, de veiligheid en het welbehagen van zijn hond. Doet de mens dat niet dan schiet hij te kort in de relatie die hij heeft met zijn hond. Maar diegenen die de beslissingen nemen, ongeacht of de hond het wil (of wil elke hond zijn inentingen krijgen dan? ) die nemen wel de leiding. Zij zijn dus dominant  op dat moment.

Ik weet het, dominant is nu een heel vies woord. Maar dit komt enkel omdat mensen een heel vertekend beeld hebben gekregen bij de betekenis van dit woord. Op een bepaald moment werd in de hondenwereld immers verkondigd dat je enkel dominant kon zijn als je de hond genoeg commandeerde, tegen hem riep, aan de slipketting trok, enz... , maar roepen, tieren, onderdrukken is geen dominantie, dat is agressie. Door het woord dominantie te gebruiken in deze context is de betekenis van het woord uiteindelijk veranderd in de beleving van de mens.

Daarom gebruik ik nu het woord leider en volger. Hopelijk zullen deze woorden gebruikt worden zoals ze bedoeld zijn.
Leider staat voor een individu die zijn verantwoordelijkheid opneemt, zijn volgers nooit de schuld in de schoenen schuift. Een leider is iemand die opkomt voor het welzijn van de groep en van elk individu waar hij verantwoordelijk voor is. Hij stelt zichzelf ten dienste van de groep en zal er alles aan doen om stabiliteit te krijgen.
De leider geeft de volger wat hij nodig heeft, daarom niet zozeer wat de volger wil. Het kan dus zo zijn dat de leider een beslissing neemt voor de volger, waar de volger het zelf niet mee eens is. Zoals bijvoorbeeld wanneer de hond los WIL zijn, maar dat de leider hem aan de lijn houdt omdat dit is wat de hond NODIG heeft, voor zijn eigen veiligheid.  Net zoals een kind graag laat WIL opblijven, maar toch naar bed moet omdat het de rust NODIG heeft.

Ik heb het gevoel dat steeds meer mensen liever niet de leiding nemen in de relatie met hun hond. Zij willen vooral geen verantwoordelijkheden, maar wel de pleziertjes. Zij willen dus duidelijk de volger zijn en laten de hond de leiding nemen. Logisch, want ons leven vergt al zoveel van ons, dan willen we uiteraard alleen maar genieten wanneer we samen zijn met onze geliefde hond.
Maar maken we het de hond dan niet onoverkomelijk moeilijk? Hoe kan een hond nu de juiste beslissingen nemen voor de hele groep in onze ingewikkelde maatschappij?

Laat honden alles zelf  beslissen en ze willen midden in de tuin gelaten worden, zij zullen beslissen wie wel en niet welkom is in hun huis, ze verjagen elke hond die op hun territorium durft te komen, ze mogen zelf beslissen waar ze plassen, dus ook tegen je nieuwe bankstel. Ze eisen het alleenrecht op over hun baas en hun voederkom en bijten naar iedereen die dichterbij komt. Uiteraard gaat de hond de problemen dan op een hondse manier oplossen.

Wil je de leiding niet nemen over je hond, omdat je dat zielig, niet modern genoeg of te lastig vindt? Aanvaard dan ook de gevolgen wanneer je hond de beslissingen gaat nemen. Wordt geen Jackell and Hyde, door de ene moment te smelten wanneer de hond je aandacht op eist en het volgende moment door je dak te gaan omdat hij je lastig valt. Geef je hond duidelijkheid over wat wel en niet kan, neem de leiding.

Steeds meer worden honden afgemaakt omdat ze agressie vertonen, onder het mom van "hij heeft iets in zijn hoofd", dus hij is niet te redden.
NEEN mensen, als het fout gaat met de hond dan ligt dit niet aan de hond. Dan ligt dit aan de mens. Aan de mens die zijn verantwoordelijkheden ontloopt en het vertikt om een goede leider te zijn. Een goede leider aanvaard de agressie van een hond niet zomaar. Hij zal de hond begrijpen en weten wat de hond nodig heeft om terug stabiel te worden. Een leider kan een hond overtuigen dat agressie, angst of ongewenst gedrag niet langer nodig is.

Kan snoep en training een goede leider vervangen? 
Je hond menselijke trucjes leren doe je uiteraard het gemakkelijkst met snoepjes (als je hond voergericht is althans). Daar is zeker niets mis mee, zeker niet wanneer de hond het ook leuk vindt om trucjes te leren zoals zit, volg, voet, plaats, enz...
Het kan ook heel handig zijn, wanneer de hond onze mensentaal verstaat. Maar is het niet even belangrijk dat wij ook de taal van de hond verstaan? Is het ook niet belangrijk dat we beseffen dat de hond veel meer gevoelens heeft dan honger en genot via zijn smaakpapillen?

Zijn die menselijke trucjes het allerbelangrijkste? Is het belangrijk dat een hond weet dat ZIT betekent dat hij zijn kont op de grond moet duwen en dat hij dat moet doen wanneer jij dat vraagt in een restaurant ? Is het iets wat in de natuur ligt van de hond? Leren honden elkaar trucjes, hoor je de ene hond tegen de andere zeggen 'ZIT', en als de ander zijn kontje laat zakken "Goed zo, hier heb je een snoepje!" ?

Of is het belangrijk dat je hond zich lekker in zijn vel voelt en zich vanzelf rustig neerlegt op een vreemde plaats? Is het eender hoe belangrijk dat een hond gaat zitten op commando, ook als hij dat dan piepent doet omdat hij geen rust binnenin kan vinden? Of is het belangrijker dat de hond zich lekker voelt, daardoor niet hoeft te piepen, maar misschien rustig zal staan, liggen of zitten ? Van mij mag een hond kiezen of hij zit, ligt of staat. Maar ik zal er wel alles aan doen , zodat hij zich rustig, en veilig zal voelen en daardoor geen overlast geeft voor de omgeving. Wel, dit is wat ik bedoel met leiding nemen. hem omkopen met snoepjes om even een trucje te laten zien is dit duidelijk niet.


Even een voorbeeldje uit de mensenwereld ter vergelijking. 
Stel dat vier broers een restaurant willen openen, ze hebben elk evenveel aandelen en evenveel rechten in het restaurant. Dat is uiteraard heel mooi, maar is dat ook werkbaar? Uiteraard !

Maar je kan niet alle vier de broers dezelfde taken geven, en dezelfde verantwoordelijkheden en beslissingsrecht over alles. Indien ze allen over elk onderdeel mochten beslissen zou het restaurant zelfs niet kunnen openen. Ze zouden immers geen beslissingen kunnen nemen over simpele dingen, laat staan over belangrijke zaken.

Wat zou er gebeuren als ze elk een verschillende  smaak zouden hebben en elk een ander kleur servies wilden aanschaffen ? Wat als ze telkens met zijn vieren hun fiat moesten geven bij de aankoop van uien, bier, servetten, enz...
Inderdaad, door ze allemaal dezelfde rechten, en dus ook plichten, te geven zou er een gelijkheid in rang ontstaan, maar is dit in het voordeel van de nieuwe zaak?

Laten we deze broers nu eens elk verantwoordelijk maken voor één onderdeel in de zaak. Dus eentje staat in voor de zaal , eentje voor de wijnkelder, eentje voor de keuken en eentje voor het personeel en de financiën. uiteraard zetten we dan de kok in de keuken en de accountant achter de computer.
De kans op slagen wordt al veel groter. Nog beter zal het gaan wanneer één persoon het laatste woord heeft en de algemene manager zal worden. Hij kan dan de knoop doorhakken wanneer dit nodig is. Nogmaals, we zetten dus elke broer op een plaats waar hij het talent voor heeft en waar hij zich lekker voelt. Hij beslist voor zijn eigen afdeling en zal bij overlappende belangen van de verschillende afdelingen ten rade gaan bij diegene die alles coördineert, de manager.

Lijkt dit je een restaurant met kans op slagen, waar iedereen zich lekker voelt en het beste uit zichzelf kan halen? Mij wel.  Nochtans hier heb je leiders en volgers. DE chef-kok heeft de leiding over de rest van de koks, maar hij moet zelf ook  verantwoording afleggen bij de manager, want die zorgt er voor dat ALLE afdelingen het goed kunnen doen.

Ikzelf sta er op dat mijn honden naast me lopen , zonder aan de lijn te trekken. Ik zal beslissen wanneer we ergens binnen gaan, wanneer de honden in de auto moeten wachten, enz... Ik kan immers beter beslissen over wat goed is in onze mensenwereld. 
Maar ik, als goede leider zal mijn hond wel volgen wanneer ik hem gevraagd heb een spoor te volgen bij het praktijk-speuren. Mijn hond is immers veel beter in het opsporen en volgen van het spoor dat een mens achterliet. 

Even duidelijk samenvatten

  • Ja , ik geloof dat honden gemaakt zijn om in groepen te leven, net zoals mensen dat in hun genen hebben zitten (uitzonderingen komen natuurlijk voor). 
  • Hoe jullie die groep willen noemen, roedel, familie, of nog wat anders, het maakt me niets uit.
  • Goede leiders bestaan gelukkig nog wel. Daardoor kunnen honden alle verantwoordelijkheden bij ons neerleggen en zijn ze er zeker van dat onder alle omstandigheden voor hen gezorgd wordt. 
  • Goede leiders gaan vriendelijk om met hun honden. het zijn geen tirannen of agressievelingen, integendeel. Ze zorgen voor rust, stabiliteit en veiligheid in de groep. Zij stellen de regels en de grenzen en zorgen er voor dat iedereen van de groep  respectvol met elkaar omgaat. 
  • Leiders verdiepen zich in het wezen hond, geven hen de kans om hond te blijven en zijn niet enkel gefocust op gehoorzaamheid, beloning en affectie.
  • Leiders houden rekening met de behoeften van de volgers en stellen de groep boven zichzelf. 



Voila, ik heb gesproken :-)

Tot gauw,
hopelijk met een iets luchtiger onderwerp...

Hilde



maandag 9 december 2013

De Facebook - hond


Wat de impact is van Facebook op de mens en zijn leven heb ik dit weekend weer kunnen ervaren.

 Op zaterdag ochtend werd een Italiaans Windhondje van 11 weken bij me binnengebracht omdat het maar niet zindelijk werd . Nu staan deze hondjes er wel om gekend dat ze er HEEL lang over doen om zindelijk te worden, de eigenares kon dit blijkbaar niet opbrengen en werd er heel nerveus van. De verantwoordelijkheid bleek toch te groot voor haar. 
 Tegen 13 uur had ik een oproepje op mijn Facebookpagina gezet om een nieuwe thuis te zoeken. Vanaf dat moment brak de hel los hier. De telefoon bleef maar rinkelen. Mensen wilden de pup nu direct komen halen. Tegen 19 uur had het bericht 210.000 mensen bereikt en was het 4800 keer gedeeld en had ik meer dan 200 aanvragen tot adoptie binnen. Deze getallen bleven maar oplopen… 

Ook de reacties kwamen massaal binnen. Spijtig genoeg vonden veel mensen het nodig om te schelden op de dame die het hondje niet kon houden, wat natuurlijk niet de bedoeling was. Zonder verpinken(ver)oordelen en schelden is blijkbaar ook eigen aan ons modern tijdperk.  Het enige wat ik en de kleine Lorenzo wilden was een gouden mandje voor hem.

Zijn nieuwe thuis vond ik op zondag  bij een gezin met leuke kinderen en vriendelijke honden. Het was niet makkelijk geweest om te kiezen tussen al die kandidaten, het enige wat ik kon doen was afgaan op mijn ervaring en gevoel. De kleine pup kreeg een nieuw leven en een nieuwe naam. Vanaf nu zou hij Nelson heten als eerbetoon aan de pas overleden nobel-winnaar en vredebrenger. 

Nu vraag ik me af waarom dit zo snel ging. Ik deelde al eerder honden op facebook die dringend een nieuwe thuis nodig hadden. Weliswaar volwassen honden, maar ook zij hadden geen echte noemenswaardige problemen. Een hondje van 11 maand heeft zo enkele maanden moeten wachten op een helpende hand. Zou het zijn omdat dit pupje zo jong was? Omdat het een duur rashondje betrof? Omdat de foto die we trokken veel aandoenlijker overkwam? Ik zou het niet weten.

 Waar ik ook van schrok was van de lelijke reacties van sommige mensen toen ze hoorden dat zij het pupje niet zouden krijgen. Ging het hen echt om het welzijn van de pup dan? Of was hun eigen ego toch groter ? Zij dachten blijkbaar dat een een wedstrijd was en dat diegene die het hondje niet kreeg de verliezer was. Maar in feite was het alleen te doen om de winst van kleine Nelson, toch? 

Blijkbaar  begrijp ik veel minder van mensen dan van honden. Wat zijn honden toch (h)eerlijke simpele wezens !  

Tot gauw, 

Hilde











dinsdag 30 oktober 2012

Foute TV ?




Vorige week keek ik naar een programma op Animal Planet, over een organisatie die dieren in nood helpt. Een jonge man hield 4 honden in een piepklein huisje. Ze werden nooit uitgelaten en leefden letterlijk op elkaars lip.

Twee van de vier honden hadden samen gevochten en één van hen was licht gewond. Ik was blij toen ze die dieren daar weghaalden en hoopte al dat ze een leuker leven zouden krijgen. Want deze dieren leefden duidelijk in stress door het tekort aan beweging en ruimte.

Totdat ik de commentaar van de redder in nood hoorde. Hij vertelde dat de twee dieren zouden worden ingeslapen, omdat ze hadden gevochten en nu een gevaar waren voor de samenleving. Volgens hem was herplaatsing geen optie, het waren agressieve honden die zeker terug zouden bijten als ze konden.
 Waar haalde die man dat ineens vandaan? Volgens de beelden die we zagen hadden deze honden eenmaal met elkaar gevochten, wat niet echt raar was onder deze omstandigheden. De verwondingen vielen al bij al goed mee. Een schram na een gevecht tussen twee sterke grote honden, dat is in feite peanuts ! Ondertussen leefden deze honden alweer in harmonie samen.  Hoe kon hij dit nu zomaar beslissen? Of wist hij meer dan wat wij te zien kregen? Misschien waren ze wel eerder getest, of hadden ze ook al mensen gebeten, maar hierover werd niets vermeld in het programma.
Ik hield mijn hart vast voor de reacties van de kijkers in Amerika. Zouden al die kijkers daar nu beslissen hun honden af te maken wanneer zij eens gevochten hadden?

Dat zelfs mensen in Vlaanderen deze conclusie dreigden te trekken werd pijnlijk duidelijk toen ik de volgende morgen al vragen van mensen binnenkreeg die dachten hun hond te moeten afstaan omdat hij al eens gevochten had met een andere hond. Deze mensen kon ik gerust stellen en verder helpen. Maar misschien hebben anderen zelf de (foute) conclusie getrokken na het zien van dit programma?

Bij deze wil ik iedereen oproepen om vooral van tv te blijven genieten, maar niet alles zomaar klakkeloos voor waarheid aan te nemen. Tv is een snel en onvolledig medium. Niet alles kan getoond worden en daardoor krijg je al eens een verkeerd beeld. Haal je voordeel uit wat je te zien krijgt, maar blijf ook gewoon zelf nadenken.  Goede raad, aangepast aan jouw situatie vind je echt alleen maar bij een deskundige van vlees en bloed.

Groetjes, 

Hilde

dinsdag 6 maart 2012

Welkom lieve Siska


Het is ondertussen alweer een viertal jaar geleden dat mijn Beardie Harley overleed. En ik moet zeggen, het heeft er toen behoorlijk bij me ingehakt. Ook al heb ik dagelijks nog zoveel honden rond mij, al help ik een massa honden verder, mijn eigen hond is toch nog wat anders, die neemt een heel speciaal plekje in mijn hart in. Harley verliezen leek toen even erg als het amputeren van mijn rechterarm. Ik was toen niet meer volledig en was gehandicapt voor mijn werk. Hij was immers degene die me altijd bijstond wanneer ik een hond moest testen en terug opvoeden, hij was mijn bron van inspiratie en mijn rustpunt na een lange dag werken.  Ik heb toen besloten dat ik pas terug een Beardie zou nemen als ik geen krop meer in mijn keel zou krijgen als ik aan Harley dacht.

Die krop is al een hele tijd geleden verdwenen en toch kon ik geen nieuwe  Beardie nemen. Al kwam een tweetal jaar geleden mijn tekkelmixje Lola er al bij, voor een nieuwe grote hond was ik nog niet klaar . Tot ik twee weken geleden Siska ontmoette. Een Border Collie teefje van 8 maanden oud. Ze zocht een nieuwe thuis en ik zou kijken of ik die voor haar kon vinden. Ze zou een tijdje bij ons logeren tot er een nieuw gezin gevonden werd.

Maar al de tweede dag wist ik dat Siska haar nieuwe stek al gevonden had. Ze gaf mij een gevoel van thuis komen, van samen horen en verbondenheid. Net zoals ik dat vroeger met mijn Harley voelde. Kortom, ok was mijn hart aan haar verloren. Natuurlijk is ze geen Harley, zelfs geen vervangster van, maar het voelt wel even lekker aan. Ik ben er zeker van dat we samen een leuk leven zullen hebben. Al moet er nog heel wat veranderen om Siska ook in te kunnen schakelen in mijn werk,  ze geeft me wel al het gevoel een maatje te hebben. Ook met de rest van de beestenboel op het erf kan Siska het goed vinden en ze geniet van de ruimte en het groepsgevoel dat ze hier krijgt.

Dus wanneer jullie weer eens iets over mij en mijn honden lezen, dan weten jullie dat het over drie honden gaat. Kato, Lola en Siska. Drie individuen die mijn pad kruisten en besloten  met mij verder te gaan. Zo zie je maar weer, een mens krijgt wat hij nodig heeft in het leven, je moet er enkel voor openstaan.

groetjes, 

Hilde

dinsdag 7 februari 2012

Winterinvasie

Elke winter is het hetzelfde. Dieren klein en ietsje groter komen beschutting zoeken in mijn huis. Zo heb ik al konijntjes, mollen en zelfs eens een rat op bezoek gehad.
 Spinnen zijn al jarenlang vaste klanten. Tijdens de zomer kom ik ze zelden tegen in huis, maar nu duiken ze op de gekste plaatsen op. Eén franke tante zat gewoon te grinniken naar me toen ik een nieuwe rol wc-papier wilde pakken. Stel je voor, daar sta je op een heel onelegante manier naar een rolletje papier te vissen en duikt daar een dikke spin op. Het is niet zozeer het feit dat het een spin is dat me zo doet schrikken, maar het verrassingselement. Je verwacht het niet, dat is de miserie. Eens ik bekomen ben is ook dit diertje welkom hoor. Dan wordt ze netjes gevangen in een bokaaltje en losgelaten op een plaats waar niemand er last van heeft. Van mij mogen ze best overwinteren op een warme plek. Ik hoop dan wel dat ze de volgende zomer meehelpen om vervelende muggen weg te werken.
 Iets minder blij was ik met een andere ongenode gast. Ik wilde de was sorteren, toen in een flits een muisje wegdook onder de kast. Ik stond aan de grond genageld. Ja, dat verrassingseffect hé! Eens de adrenaline wat gezakt, had ik al bijna besloten om ook dit diertje te laten overwinteren. Maar  mijn slimme hersenhelft deed me anders beslissen. Dat beestje moest elders gaan schuilen, maar hoe pakte ik dat aan? Ik zag Dropje, mijn kater, al naar de kast sluipen, hij dacht er dus ook zo over. Hij probeerde zich onder de kast te wurmen en de muis te pakken. Tot hij wat vast kwam te zitten. Op dat moment zag het knagertje zijn kans en spurtte voor zijn leven. In een reflex heb ik de deur opengetrokken en zag ik de muis naar buiten sjezen. Dropje bleef beteuterd achter. “waarom doe je dat nu” zag ik hem denken, “ik had ze bijna”. Spijtig voor hem, maar ik was niet in de mood voor een slachtpartij.
Ik ben gelijk wat stro tussen de hagen gaan leggen en heb extra bolletjes in de bomen gehangen. Kwestie van de noodbehoevenden het aangenamer te maken zonder ze in huis te moeten opnemen. Laat het maar lekker winteren, wij slaan er ons wel door. 


groetjes,


Hilde



woensdag 9 november 2011

Een hen kan zomaar een haantje zijn

Een zestal maanden geleden kreeg ik drie  jonge kippen van mijn vriendin. Sinds we hier in het mooie Stekene wonen hebben we voldoende plaats  om  onze pluimvee groep te vergroten. Ik hoopte dat er een haantje bij zat, want gewekt worden door zijn gekraai  hoort er natuurlijk bij als je in een hoevetje woont.

Ongeveer een maandje later begon één van de diertjes te kraaien. Een beetje schuchter en schor eerst, maar een week later al uit volle borst. Superblij was ik met mijn kippenman. Ook mijn oudere kippen zagen het helemaal zitten met hem en volgden hem overal op het terrein, samen scharrelen op de mesthoop was hun hoogste genot. Allez, ook af en toe een snelle kippenwip zal daar ook wel voor wat tussen gezeten hebben vermoed ik.

Nog eens enkele dagen later probeerde kip nummer twee ook een voorzichtige poging tot kraaien. Net niet voorzichtig genoeg bleek, want tijdens deze kraaipoging viel hij pardoes achterover van de boomstronk waar hij op zat. Ik lag plat van het lachen, maar de wannabee haan keek verwonderd om zich heen, schudde zich uit en schreed verder alsof er niets gebeurd was. Blijkbaar waren er dus twee hanen geleverd.

We waren super content met onze twee heren. Omdat hun territorium zo groot is deelden ze de kippen netjes onder elkaar. Elk van hen had een trouwe harem achter hem lopen. Gelukkig maar, dan moest er niet gevochten worden.

Tot we op een avond onze grootste, kloekste haan dood aantroffen naast het hok.  We waren er het hart van in, Reggie en ik. Ik heb er alvast niet goed van geslapen, bleef me maar afvragen wat er gebeurd zou kunnen zijn. Tegen de ochtend aan hoorde ik onze haan weer kraaien en nog één, en nog één...  Hoorde ik dat nu goe? Hoorde ik meerdere hanen kraaien? Het was nog halfduister, maar ik stond natuurlijk al buiten bij de kippen. Daar bleek de overgebleven haan inderdaad goed zijn best te doen om de wereld te laten weten dat een nieuwe dag aanbrak. maar twee van mijn hennen deden vrolijk mee.  Weliswaar met iets minder bravoure, maar ze kraaiden duidelijk.  Nochtans was ik zeker dat dit echt geen hanen waren, want ze hadden al jaren eitjes gelegd voor me. Wilden die beesten me eens goed liggen hebben, of deden ze dit uit eerbetoon voor hun overleden vent?

Gelukkig dat we tegenwoordig internet hebben, want daar vond ik gelijk de verklaring. Inderdaad, kippen kunnen kraaien, zeker wanneer de haan van de groep overleden is. Dan nemen de hennen deze taak spontaan over.  Alweer iets bijgeleerd dus over mijn dieren.

woensdag 31 augustus 2011

De nieuwe man




Jarenlang hebben wij vrouwen er alles aan gedaan om van onze mannen “De Nieuwe Man” te maken. Gedaan met bierslurpende, zich volvretende, luie venten. Ze moesten gezond leven, lekker veel bewegen en er patent uitzien, dus alle overbodige haar moest er af, oksels en borst gewaxed of geschoren. De buiken, glad en gespierd, strak in een shirt van stoere merken.
De mannen moesten meer luisteren, lievere woordjes gebruiken, de bokes van de kinderen smeren en met de stofzuiger aan de slag.

Nu we eindelijk zo ver zijn dat de mannen er ook voor open staan, wordt naar een nieuw gat in de markt gezocht. Radio MNM sprak er mij over aan. Wat ik vond van het nieuwe hondenbier? Even stond ik met mijn oren te flapperen. Hoe halen ze het in hun hoofd?
Eerst moesten honden in pakjes gewurmd worden en hippe brillen op hun snoet zetten. Daarna werden ze herleid tot hebbeding en moesten ze overal mee naartoe genomen worden in tasjes of hondenwagentjes. De kleurige bonbons en snacks, voor een pak poen, kende ik ook al, maar van het bier hoorde ik voor het eerst.

 Wat is in hemelsnaam het volgende dat ze ons  gaan aanpraten. De hondensigaar? Ik zie het al helemaal voor me. We dragen onze hond naar de bar op de hoek en daar hangt hij aan de toog met een ferme pint en een sigaar tussen zijn tanden. Ondertussen kunnen onze nieuwe mannen thuis de afwas doen.

 Mannen trek jullie ogen open. Blijkbaar missen de vrouwen de ouderwetse man. Hoe verklaar je anders het succes van deze fratsen? Onze honden nemen jullie plaatsen in. Ze hebben een lekker behaarde borst, roken, drinken en sturen een sms als ze later naar huis komen, want de honden-gsm bestaat ook al.

Ikzelf maak mijn hond gelukkig met een ferme wandeling door het bos en een lekkere kluif. En Reggie, die heeft haar op zijn borst, drinkt of rookt niet, maar houdt wel van een partijtje voetbal op TV en durft zijn hoofd al eens te draaien wanneer een leuke dame voorbij wandelt. Geef mij maar een echte man en een echte hond!