ik en kato

ik en kato

woensdag 9 november 2011

Een hen kan zomaar een haantje zijn

Een zestal maanden geleden kreeg ik drie  jonge kippen van mijn vriendin. Sinds we hier in het mooie Stekene wonen hebben we voldoende plaats  om  onze pluimvee groep te vergroten. Ik hoopte dat er een haantje bij zat, want gewekt worden door zijn gekraai  hoort er natuurlijk bij als je in een hoevetje woont.

Ongeveer een maandje later begon één van de diertjes te kraaien. Een beetje schuchter en schor eerst, maar een week later al uit volle borst. Superblij was ik met mijn kippenman. Ook mijn oudere kippen zagen het helemaal zitten met hem en volgden hem overal op het terrein, samen scharrelen op de mesthoop was hun hoogste genot. Allez, ook af en toe een snelle kippenwip zal daar ook wel voor wat tussen gezeten hebben vermoed ik.

Nog eens enkele dagen later probeerde kip nummer twee ook een voorzichtige poging tot kraaien. Net niet voorzichtig genoeg bleek, want tijdens deze kraaipoging viel hij pardoes achterover van de boomstronk waar hij op zat. Ik lag plat van het lachen, maar de wannabee haan keek verwonderd om zich heen, schudde zich uit en schreed verder alsof er niets gebeurd was. Blijkbaar waren er dus twee hanen geleverd.

We waren super content met onze twee heren. Omdat hun territorium zo groot is deelden ze de kippen netjes onder elkaar. Elk van hen had een trouwe harem achter hem lopen. Gelukkig maar, dan moest er niet gevochten worden.

Tot we op een avond onze grootste, kloekste haan dood aantroffen naast het hok.  We waren er het hart van in, Reggie en ik. Ik heb er alvast niet goed van geslapen, bleef me maar afvragen wat er gebeurd zou kunnen zijn. Tegen de ochtend aan hoorde ik onze haan weer kraaien en nog één, en nog één...  Hoorde ik dat nu goe? Hoorde ik meerdere hanen kraaien? Het was nog halfduister, maar ik stond natuurlijk al buiten bij de kippen. Daar bleek de overgebleven haan inderdaad goed zijn best te doen om de wereld te laten weten dat een nieuwe dag aanbrak. maar twee van mijn hennen deden vrolijk mee.  Weliswaar met iets minder bravoure, maar ze kraaiden duidelijk.  Nochtans was ik zeker dat dit echt geen hanen waren, want ze hadden al jaren eitjes gelegd voor me. Wilden die beesten me eens goed liggen hebben, of deden ze dit uit eerbetoon voor hun overleden vent?

Gelukkig dat we tegenwoordig internet hebben, want daar vond ik gelijk de verklaring. Inderdaad, kippen kunnen kraaien, zeker wanneer de haan van de groep overleden is. Dan nemen de hennen deze taak spontaan over.  Alweer iets bijgeleerd dus over mijn dieren.