Foute TV ?

Vorige week keek ik naar een programma op Animal Planet, over een organisatie die dieren in nood helpt. Een jonge man hield 4 honden in een piepklein huisje. Ze werden nooit uitgelaten en leefden letterlijk op elkaars lip.

Twee van de vier honden hadden samen gevochten en één van hen was licht gewond. Ik was blij toen ze die dieren daar weghaalden en hoopte al dat ze een leuker leven zouden krijgen. Want deze dieren leefden duidelijk in stress door het tekort aan beweging en ruimte.

Totdat ik de commentaar van de redder in nood hoorde. Hij vertelde dat de twee dieren zouden worden ingeslapen, omdat ze hadden gevochten en nu een gevaar waren voor de samenleving. Volgens hem was herplaatsing geen optie, het waren agressieve honden die zeker terug zouden bijten als ze konden.

 Waar haalde die man dat ineens vandaan? Volgens de beelden die we zagen hadden deze honden eenmaal met elkaar gevochten, wat niet echt raar was onder deze omstandigheden. De verwondingen vielen al bij al goed mee. Een schram na een gevecht tussen twee sterke grote honden, dat is in feite peanuts ! Ondertussen leefden deze honden alweer in harmonie samen.  Hoe kon hij dit nu zomaar beslissen? Of wist hij meer dan wat wij te zien kregen? Misschien waren ze wel eerder getest, of hadden ze ook al mensen gebeten, maar hierover werd niets vermeld in het programma.

Ik hield mijn hart vast voor de reacties van de kijkers in Amerika. Zouden al die kijkers daar nu beslissen hun honden af te maken wanneer zij eens gevochten hadden?

Dat zelfs mensen in Vlaanderen deze conclusie dreigden te trekken werd pijnlijk duidelijk toen ik de volgende morgen al vragen van mensen binnenkreeg die dachten hun hond te moeten afstaan omdat hij al eens gevochten had met een andere hond. Deze mensen kon ik gerust stellen en verder helpen. Maar misschien hebben anderen zelf de (foute) conclusie getrokken na het zien van dit programma?

Bij deze wil ik iedereen oproepen om vooral van tv te blijven genieten, maar niet alles zomaar klakkeloos voor waarheid aan te nemen. Tv is een snel en onvolledig medium. Niet alles kan getoond worden en daardoor krijg je al eens een verkeerd beeld. Haal je voordeel uit wat je te zien krijgt, maar blijf ook gewoon zelf nadenken.  Goede raad, aangepast aan jouw situatie vind je echt alleen maar bij een deskundige van vlees en bloed.

Groetjes, 

Hilde

Welkom lieve Siska

Het is ondertussen alweer een viertal jaar geleden dat mijn Beardie Harley overleed. En ik moet zeggen, het heeft er toen behoorlijk bij me ingehakt. Ook al heb ik dagelijks nog zoveel honden rond mij, al help ik een massa honden verder, mijn eigen hond is toch nog wat anders, die neemt een heel speciaal plekje in mijn hart in. Harley verliezen leek toen even erg als het amputeren van mijn rechterarm. Ik was toen niet meer volledig en was gehandicapt voor mijn werk. Hij was immers degene die me altijd bijstond wanneer ik een hond moest testen en terug opvoeden, hij was mijn bron van inspiratie en mijn rustpunt na een lange dag werken.  Ik heb toen besloten dat ik pas terug een Beardie zou nemen als ik geen krop meer in mijn keel zou krijgen als ik aan Harley dacht.

Die krop is al een hele tijd geleden verdwenen en toch kon ik geen nieuwe  Beardie nemen. Al kwam een tweetal jaar geleden mijn tekkelmixje Lola er al bij, voor een nieuwe grote hond was ik nog niet klaar . Tot ik twee weken geleden Siska ontmoette. Een Border Collie teefje van 8 maanden oud. Ze zocht een nieuwe thuis en ik zou kijken of ik die voor haar kon vinden. Ze zou een tijdje bij ons logeren tot er een nieuw gezin gevonden werd.

Maar al de tweede dag wist ik dat Siska haar nieuwe stek al gevonden had. Ze gaf mij een gevoel van thuis komen, van samen horen en verbondenheid. Net zoals ik dat vroeger met mijn Harley voelde. Kortom, ok was mijn hart aan haar verloren. Natuurlijk is ze geen Harley, zelfs geen vervangster van, maar het voelt wel even lekker aan. Ik ben er zeker van dat we samen een leuk leven zullen hebben. Al moet er nog heel wat veranderen om Siska ook in te kunnen schakelen in mijn werk,  ze geeft me wel al het gevoel een maatje te hebben. Ook met de rest van de beestenboel op het erf kan Siska het goed vinden en ze geniet van de ruimte en het groepsgevoel dat ze hier krijgt.

Dus wanneer jullie weer eens iets over mij en mijn honden lezen, dan weten jullie dat het over drie honden gaat. Kato, Lola en Siska. Drie individuen die mijn pad kruisten en besloten  met mij verder te gaan. Zo zie je maar weer, een mens krijgt wat hij nodig heeft in het leven, je moet er enkel voor openstaan.

groetjes, 

Hilde

Winterinvasie

Elke winter is het hetzelfde. Dieren klein en ietsje groter komen beschutting zoeken in mijn huis. Zo heb ik al konijntjes, mollen en zelfs eens een rat op bezoek gehad.

 Spinnen zijn al jarenlang vaste klanten. Tijdens de zomer kom ik ze zelden tegen in huis, maar nu duiken ze op de gekste plaatsen op. Eén franke tante zat gewoon te grinniken naar me toen ik een nieuwe rol wc-papier wilde pakken. Stel je voor, daar sta je op een heel onelegante manier naar een rolletje papier te vissen en duikt daar een dikke spin op. Het is niet zozeer het feit dat het een spin is dat me zo doet schrikken, maar het verrassingselement. Je verwacht het niet, dat is de miserie. Eens ik bekomen ben is ook dit diertje welkom hoor. Dan wordt ze netjes gevangen in een bokaaltje en losgelaten op een plaats waar niemand er last van heeft. Van mij mogen ze best overwinteren op een warme plek. Ik hoop dan wel dat ze de volgende zomer meehelpen om vervelende muggen weg te werken.

 Iets minder blij was ik met een andere ongenode gast. Ik wilde de was sorteren, toen in een flits een muisje wegdook onder de kast. Ik stond aan de grond genageld. Ja, dat verrassingseffect hé! Eens de adrenaline wat gezakt, had ik al bijna besloten om ook dit diertje te laten overwinteren. Maar  mijn slimme hersenhelft deed me anders beslissen. Dat beestje moest elders gaan schuilen, maar hoe pakte ik dat aan? Ik zag Dropje, mijn kater, al naar de kast sluipen, hij dacht er dus ook zo over. Hij probeerde zich onder de kast te wurmen en de muis te pakken. Tot hij wat vast kwam te zitten. Op dat moment zag het knagertje zijn kans en spurtte voor zijn leven. In een reflex heb ik de deur opengetrokken en zag ik de muis naar buiten sjezen. Dropje bleef beteuterd achter. “waarom doe je dat nu” zag ik hem denken, “ik had ze bijna”. Spijtig voor hem, maar ik was niet in de mood voor een slachtpartij.

Ik ben gelijk wat stro tussen de hagen gaan leggen en heb extra bolletjes in de bomen gehangen. Kwestie van de noodbehoevenden het aangenamer te maken zonder ze in huis te moeten opnemen. Laat het maar lekker winteren, wij slaan er ons wel door. 


groetjes,


Hilde