Het is ondertussen alweer een viertal jaar geleden dat mijn Beardie Harley overleed. En ik moet zeggen, het heeft er toen behoorlijk bij me ingehakt. Ook al heb ik dagelijks nog zoveel honden rond mij, al help ik een massa honden verder, mijn eigen hond is toch nog wat anders, die neemt een heel speciaal plekje in mijn hart in. Harley verliezen leek toen even erg als het amputeren van mijn rechterarm. Ik was toen niet meer volledig en was gehandicapt voor mijn werk. Hij was immers degene die me altijd bijstond wanneer ik een hond moest testen en terug opvoeden, hij was mijn bron van inspiratie en mijn rustpunt na een lange dag werken. Ik heb toen besloten dat ik pas terug een Beardie zou nemen als ik geen krop meer in mijn keel zou krijgen als ik aan Harley dacht.
Die krop is al een hele tijd geleden verdwenen en toch kon ik geen nieuwe Beardie nemen. Al kwam een tweetal jaar geleden mijn tekkelmixje Lola er al bij, voor een nieuwe grote hond was ik nog niet klaar . Tot ik twee weken geleden Siska ontmoette. Een Border Collie teefje van 8 maanden oud. Ze zocht een nieuwe thuis en ik zou kijken of ik die voor haar kon vinden. Ze zou een tijdje bij ons logeren tot er een nieuw gezin gevonden werd.
Maar al de tweede dag wist ik dat Siska haar nieuwe stek al gevonden had. Ze gaf mij een gevoel van thuis komen, van samen horen en verbondenheid. Net zoals ik dat vroeger met mijn Harley voelde. Kortom, ok was mijn hart aan haar verloren. Natuurlijk is ze geen Harley, zelfs geen vervangster van, maar het voelt wel even lekker aan. Ik ben er zeker van dat we samen een leuk leven zullen hebben. Al moet er nog heel wat veranderen om Siska ook in te kunnen schakelen in mijn werk, ze geeft me wel al het gevoel een maatje te hebben. Ook met de rest van de beestenboel op het erf kan Siska het goed vinden en ze geniet van de ruimte en het groepsgevoel dat ze hier krijgt.
Dus wanneer jullie weer eens iets over mij en mijn honden lezen, dan weten jullie dat het over drie honden gaat. Kato, Lola en Siska. Drie individuen die mijn pad kruisten en besloten met mij verder te gaan. Zo zie je maar weer, een mens krijgt wat hij nodig heeft in het leven, je moet er enkel voor openstaan.
groetjes,
Hilde
