Op zaterdag ochtend werd een Italiaans Windhondje van 11 weken bij me binnengebracht omdat het maar niet zindelijk werd . Nu staan deze hondjes er wel om gekend dat ze er HEEL lang over doen om zindelijk te worden, de eigenares kon dit blijkbaar niet opbrengen en werd er heel nerveus van. De verantwoordelijkheid bleek toch te groot voor haar.
Tegen 13 uur had ik een oproepje op mijn Facebookpagina gezet om
een nieuwe thuis te zoeken. Vanaf dat moment brak de hel los hier. De telefoon
bleef maar rinkelen. Mensen wilden de pup nu direct komen halen. Tegen 19 uur had
het bericht 210.000 mensen bereikt en was het 4800 keer gedeeld en had ik meer
dan 200 aanvragen tot adoptie binnen. Deze getallen bleven maar oplopen…
Ook de
reacties kwamen massaal binnen. Spijtig genoeg vonden veel mensen het nodig om
te schelden op de dame die het hondje niet kon houden, wat natuurlijk niet de
bedoeling was. Zonder verpinken(ver)oordelen en schelden is blijkbaar ook eigen
aan ons modern tijdperk. Het enige wat
ik en de kleine Lorenzo wilden was een gouden mandje voor hem.
Zijn nieuwe thuis vond ik op
zondag bij een gezin met leuke kinderen en vriendelijke honden. Het was
niet makkelijk geweest om te kiezen tussen al die kandidaten, het enige wat ik
kon doen was afgaan op mijn ervaring en gevoel. De kleine pup kreeg een nieuw
leven en een nieuwe naam. Vanaf nu zou hij Nelson heten als eerbetoon aan de pas
overleden nobel-winnaar en vredebrenger. Waar ik ook van schrok was van de lelijke reacties van sommige mensen toen ze hoorden dat zij het pupje niet zouden krijgen. Ging het hen echt om het welzijn van de pup dan? Of was hun eigen ego toch groter ? Zij dachten blijkbaar dat een een wedstrijd was en dat diegene die het hondje niet kreeg de verliezer was. Maar in feite was het alleen te doen om de winst van kleine Nelson, toch?
Blijkbaar begrijp ik veel minder van mensen dan van honden. Wat zijn honden toch (h)eerlijke simpele wezens !
Tot gauw,
Hilde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten