tag:blogger.com,1999:blog-11803037730960447732024-03-05T04:54:36.707-08:00Hilde QuisquaterHilde Quisquaterhttp://www.blogger.com/profile/05552240163420768676noreply@blogger.comBlogger10125tag:blogger.com,1999:blog-1180303773096044773.post-77198259527330901652014-02-07T04:54:00.002-08:002014-02-07T04:54:59.541-08:00Hilde, de Superbitch<h2>
<b>Steeds meer hoor ik mensen beweren dat honden niet in een roedel leven, dat rangorde niet bestaat en dat dominantie een vies woord is. </b></h2>
<br />
Nu vraag ik me af of deze mensen daar echt van overtuigd zijn, of dat ze gewoon mee roepen met de meute, want de mening van het individu wordt sterk bepaald door de mening van de groep, omdat mensen nu eenmaal sociale dieren zijn. . Het zou natuurlijk ook kunnen dat ze deze "nieuwe" opinie aanhangen omdat ze op deze manier een geldig excuus hebben gevonden om anderen in een slecht daglicht te stellen. <br />
<br />
Steeds weer wordt mij gevraagd wat mijn mening hier nu over is. Of mijn mening er nu zo veel toe doet, weet ik niet. Maar omdat de vraag steeds terug komt wil ik hier toch even enkele punten op een rijtje zetten.<br />
<br />
Allereerst wil ik even kwijt dat ik me niet persoonlijk aangevallen voel wanneer mensen zeggen dat mensen die in de roedel geloven uit het stenen tijdperk komen. Simpelweg, omdat ik er zeker van ben dat ze het wel goed bedoelen, maar het op een foute manier interpreteren en uitleggen.<br />
<span style="color: #3d85c6;"><br /></span>
<span style="color: #3d85c6;">Hierna volgt een lange tekst, ik hoop dat u het kunt opbrengen hem even door te nemen. Het was mijn bedoeling duidelijk toe te lichten, ipv populaire quotes te lanceren. </span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"> </span><b><span style="color: #b45f06; font-size: large;">Hoe zit dat nu bij de honden, die samenleven met de mensen?</span><span style="color: orange;"> </span></b><br />
<b><br /></b>
<b><span style="color: orange;">Leven onze honden nu wel of niet in een roedel?</span> </b><br />
Honden leven graag in een groep, of je die nu een familie of een roedel wil noemen, wat doet dat er toe? Uiteraard zijn er honden die liever alleen gelaten worden, ook bij mensen komt dit voor, dat noemen we eenzaten. Maar door de band genomen leven zowel mensen als honden graag onder soortgenoten.<br />
Daarbovenop, leven de meeste mensen graag in gezelschap van honden en zoeken de meeste honden het gezelschap van mensen op.<br />
Feit is dat ze een hechte band met elkaar ontwikkelen, rekening met elkaar houden, voor elkaar zorgen en elkaar bijstaan, wat je ook terug ziet in een mensenfamilie of een hondenroedel. Dus : what's in a name ?<br />
<br />
Wat mij betreft mag iedereen het noemen zoals hij zelf wil, als de manier van samenleven maar voldoet aan de behoeften van de leden van de groep, is het voor mij al lang goed.<br />
<br />
<br />
<span style="color: orange;"><b>Bestaat rangorde nu wel of niet?</b></span><br />
Zowel mensen en honden leven in groep. De groep maakt dat we verder komen in het leven en de groep zal sterker zijn als de individuen in de groep sterker zijn. In elke groep heb je ook verschillende karakters nodig met verschillende talenten . Je hebt groepsleden nodig die initiatieven nemen, die opkomen voor de zwakkeren, die beslissingen nemen en de anderen kunnen overtuigen om mee te doen, of juist iets niet te doen. Zij nemen de leiding in de groep. dit zijn dus de leiders, zij nemen beslissingen, maar zijn ook verantwoordelijk voor het welzijn van de hele groep.<br />
<br />
Maar uiteraard heb je ook leden nodig die de leiders volgen, ondersteunend werken, taken volbrengen die de leiders hen hebben toevertrouwd (meestal omdat ze zo goed zijn in die taken). De volgers zijn in een groep minstens even belangrijk. Zonder volgers zouden er immers geen leiders kunnen zijn. en zonder leiders en volgers zou de groep niet verder komen, maar stilstaan.<br />
<br />
Honden worden tegenwoordig opgenomen in onze mensenwereld. Maar dit maakt hen natuurlijk nog geen mensen. Ze hebben toch een andere manier van communiceren en een iets andere kijk op de wereld dan de volwassen mens. Zelf ben ik eerder geneigd om ze te vergelijken met kinderen van een jaar of twee. Honden zijn ongeveer even slim als kinderen van twee jaar. Wat behoorlijk slim is, maar zeker niet even slim als een volwassen mens. Ze kunnen ook communiceren, maar niet overleggen, bespreken enz..zoals wij volwassen mensen doen. Ze tonen vooral wat ze voelen, veel meer dan wat ze denken. Ze zijn daar op natuurlijke wijze veel duidelijker in. Ze kunnen ook minder liegen, bedriegen en achterbaks doen, toch?<br />
<br />
Honden moeten van de mensen leren hoe zich te gedragen in onze hectische maatschappij. In veel gevallen mogen ze niet zelf beslissen wat te doen, maar zal de mens voor hen beslissen. De mens houdt de hond bijvoorbeeld aan de lijn, zodat de hond niet voor overlast zorgt en zelf geen gevaar loopt.<br />
Neemt de mens hier dan de leiding? Uiteraard !<br />
Het is veelal ook de mens die beslist wanneer de hond eet, wat hij eet, wanneer ze samen gaan wandelen, of de hond wel dan niet mee kan.<br />
De hond weet in veel gevallen zelfs niet waar ze naartoe rijden met de auto, en hij aanvaard dit. Is de hond dan volgzaam? Uiteraard!<br />
<br />
Mensen die niet de leiding nemen in de relatie met hun hond, laten die hond duidelijk in de steek. Zij zorgen er voor dat de hond nodeloos veel stress ervaart. Het is de plicht van de mens om te zorgen dat zijn hond welopgevoed is, dat hij kan omgaan met de regels die gelden, met de beperkingen die hem opgelegd worden. De mens staat in voor de gezondheid, de veiligheid en het welbehagen van zijn hond. Doet de mens dat niet dan schiet hij te kort in de relatie die hij heeft met zijn hond. Maar diegenen die de beslissingen nemen, ongeacht of de hond het wil (of wil elke hond zijn inentingen krijgen dan? ) die nemen wel de leiding. Zij zijn dus dominant op dat moment.<br />
<br />
Ik weet het, dominant is nu een heel vies woord. Maar dit komt enkel omdat mensen een heel vertekend beeld hebben gekregen bij de betekenis van dit woord. Op een bepaald moment werd in de hondenwereld immers verkondigd dat je enkel dominant kon zijn als je de hond genoeg commandeerde, tegen hem riep, aan de slipketting trok, enz... , maar roepen, tieren, onderdrukken is geen dominantie, dat is agressie. Door het woord dominantie te gebruiken in deze context is de betekenis van het woord uiteindelijk veranderd in de beleving van de mens.<br />
<br />
Daarom gebruik ik nu het woord leider en volger. Hopelijk zullen deze woorden gebruikt worden zoals ze bedoeld zijn.<br />
Leider staat voor een individu die zijn verantwoordelijkheid opneemt, zijn volgers nooit de schuld in de schoenen schuift. Een leider is iemand die opkomt voor het welzijn van de groep en van elk individu waar hij verantwoordelijk voor is. Hij stelt zichzelf ten dienste van de groep en zal er alles aan doen om stabiliteit te krijgen.<br />
De leider geeft de volger wat hij nodig heeft, daarom niet zozeer wat de volger wil. Het kan dus zo zijn dat de leider een beslissing neemt voor de volger, waar de volger het zelf niet mee eens is. Zoals bijvoorbeeld wanneer de hond los WIL zijn, maar dat de leider hem aan de lijn houdt omdat dit is wat de hond NODIG heeft, voor zijn eigen veiligheid. Net zoals een kind graag laat WIL opblijven, maar toch naar bed moet omdat het de rust NODIG heeft.<br />
<br />
Ik heb het gevoel dat steeds meer mensen liever niet de leiding nemen in de relatie met hun hond. Zij willen vooral geen verantwoordelijkheden, maar wel de pleziertjes. Zij willen dus duidelijk de volger zijn en laten de hond de leiding nemen. Logisch, want ons leven vergt al zoveel van ons, dan willen we uiteraard alleen maar genieten wanneer we samen zijn met onze geliefde hond.<br />
Maar maken we het de hond dan niet onoverkomelijk moeilijk? Hoe kan een hond nu de juiste beslissingen nemen voor de hele groep in onze ingewikkelde maatschappij?<br />
<br />
Laat honden alles zelf beslissen en ze willen midden in de tuin gelaten worden, zij zullen beslissen wie wel en niet welkom is in hun huis, ze verjagen elke hond die op hun territorium durft te komen, ze mogen zelf beslissen waar ze plassen, dus ook tegen je nieuwe bankstel. Ze eisen het alleenrecht op over hun baas en hun voederkom en bijten naar iedereen die dichterbij komt. Uiteraard gaat de hond de problemen dan op een hondse manier oplossen.<br />
<br />
Wil je de leiding niet nemen over je hond, omdat je dat zielig, niet modern genoeg of te lastig vindt? Aanvaard dan ook de gevolgen wanneer je hond de beslissingen gaat nemen. Wordt geen Jackell and Hyde, door de ene moment te smelten wanneer de hond je aandacht op eist en het volgende moment door je dak te gaan omdat hij je lastig valt. Geef je hond duidelijkheid over wat wel en niet kan, neem de leiding.<br />
<br />
Steeds meer worden honden afgemaakt omdat ze agressie vertonen, onder het mom van "hij heeft iets in zijn hoofd", dus hij is niet te redden.<br />
NEEN mensen, als het fout gaat met de hond dan ligt dit niet aan de hond. Dan ligt dit aan de mens. Aan de mens die zijn verantwoordelijkheden ontloopt en het vertikt om een goede leider te zijn. Een goede leider aanvaard de agressie van een hond niet zomaar. Hij zal de hond begrijpen en weten wat de hond nodig heeft om terug stabiel te worden. Een leider kan een hond overtuigen dat agressie, angst of ongewenst gedrag niet langer nodig is.<br />
<br />
<span style="color: orange;"><b>Kan snoep en training een goede leider vervangen? </b></span><br />
Je hond menselijke trucjes leren doe je uiteraard het gemakkelijkst met snoepjes (als je hond voergericht is althans). Daar is zeker niets mis mee, zeker niet wanneer de hond het ook leuk vindt om trucjes te leren zoals zit, volg, voet, plaats, enz...<br />
Het kan ook heel handig zijn, wanneer de hond onze mensentaal verstaat. Maar is het niet even belangrijk dat wij ook de taal van de hond verstaan? Is het ook niet belangrijk dat we beseffen dat de hond veel meer gevoelens heeft dan honger en genot via zijn smaakpapillen?<br />
<br />
Zijn die menselijke trucjes het allerbelangrijkste? Is het belangrijk dat een hond weet dat ZIT betekent dat hij zijn kont op de grond moet duwen en dat hij dat moet doen wanneer jij dat vraagt in een restaurant ? Is het iets wat in de natuur ligt van de hond? Leren honden elkaar trucjes, hoor je de ene hond tegen de andere zeggen 'ZIT', en als de ander zijn kontje laat zakken "Goed zo, hier heb je een snoepje!" ?<br />
<br />
Of is het belangrijk dat je hond zich lekker in zijn vel voelt en zich vanzelf rustig neerlegt op een vreemde plaats? Is het eender hoe belangrijk dat een hond gaat zitten op commando, ook als hij dat dan piepent doet omdat hij geen rust binnenin kan vinden? Of is het belangrijker dat de hond zich lekker voelt, daardoor niet hoeft te piepen, maar misschien rustig zal staan, liggen of zitten ? Van mij mag een hond kiezen of hij zit, ligt of staat. Maar ik zal er wel alles aan doen , zodat hij zich rustig, en veilig zal voelen en daardoor geen overlast geeft voor de omgeving. Wel, dit is wat ik bedoel met leiding nemen. hem omkopen met snoepjes om even een trucje te laten zien is dit duidelijk niet.<br />
<br />
<br />
<b><span style="color: orange;">Even een voorbeeldje uit de mensenwereld ter vergelijking.</span> </b><br />
Stel dat vier broers een restaurant willen openen, ze hebben elk evenveel aandelen en evenveel rechten in het restaurant. Dat is uiteraard heel mooi, maar is dat ook werkbaar? Uiteraard !<br />
<br />
Maar je kan niet alle vier de broers dezelfde taken geven, en dezelfde verantwoordelijkheden en beslissingsrecht over alles. Indien ze allen over elk onderdeel mochten beslissen zou het restaurant zelfs niet kunnen openen. Ze zouden immers geen beslissingen kunnen nemen over simpele dingen, laat staan over belangrijke zaken.<br />
<br />
Wat zou er gebeuren als ze elk een verschillende smaak zouden hebben en elk een ander kleur servies wilden aanschaffen ? Wat als ze telkens met zijn vieren hun fiat moesten geven bij de aankoop van uien, bier, servetten, enz... <br />
Inderdaad, door ze allemaal dezelfde rechten, en dus ook plichten, te geven zou er een gelijkheid in rang ontstaan, maar is dit in het voordeel van de nieuwe zaak?<br />
<br />
Laten we deze broers nu eens elk verantwoordelijk maken voor één onderdeel in de zaak. Dus eentje staat in voor de zaal , eentje voor de wijnkelder, eentje voor de keuken en eentje voor het personeel en de financiën. uiteraard zetten we dan de kok in de keuken en de accountant achter de computer.<br />
De kans op slagen wordt al veel groter. Nog beter zal het gaan wanneer één persoon het laatste woord heeft en de algemene manager zal worden. Hij kan dan de knoop doorhakken wanneer dit nodig is. Nogmaals, we zetten dus elke broer op een plaats waar hij het talent voor heeft en waar hij zich lekker voelt. Hij beslist voor zijn eigen afdeling en zal bij overlappende belangen van de verschillende afdelingen ten rade gaan bij diegene die alles coördineert, de manager.<br />
<br />
Lijkt dit je een restaurant met kans op slagen, waar iedereen zich lekker voelt en het beste uit zichzelf kan halen? Mij wel. Nochtans hier heb je leiders en volgers. DE chef-kok heeft de leiding over de rest van de koks, maar hij moet zelf ook verantwoording afleggen bij de manager, want die zorgt er voor dat ALLE afdelingen het goed kunnen doen.<br />
<br />
<span style="background-color: white; color: #8e7cc3;">Ikzelf sta er op dat mijn honden naast me lopen , zonder aan de lijn te trekken. Ik zal beslissen wanneer we ergens binnen gaan, wanneer de honden in de auto moeten wachten, enz... Ik kan immers beter beslissen over wat goed is in onze mensenwereld. </span><br />
<span style="background-color: white; color: #8e7cc3;">Maar ik, als goede leider zal mijn hond wel volgen wanneer ik hem gevraagd heb een spoor te volgen bij het praktijk-speuren. Mijn hond is immers veel beter in het opsporen en volgen van het spoor dat een mens achterliet. </span><br />
<br />
<span style="color: orange;"><b>Even duidelijk samenvatten</b></span><br />
<br />
<ul>
<li>Ja , ik geloof dat honden gemaakt zijn om in groepen te leven, net zoals mensen dat in hun genen hebben zitten (uitzonderingen komen natuurlijk voor). </li>
<li>Hoe jullie die groep willen noemen, roedel, familie, of nog wat anders, het maakt me niets uit.</li>
<li>Goede leiders bestaan gelukkig nog wel. Daardoor kunnen honden alle verantwoordelijkheden bij ons neerleggen en zijn ze er zeker van dat onder alle omstandigheden voor hen gezorgd wordt. </li>
<li>Goede leiders gaan vriendelijk om met hun honden. het zijn geen tirannen of agressievelingen, integendeel. Ze zorgen voor rust, stabiliteit en veiligheid in de groep. Zij stellen de regels en de grenzen en zorgen er voor dat iedereen van de groep respectvol met elkaar omgaat. </li>
<li>Leiders verdiepen zich in het wezen hond, geven hen de kans om hond te blijven en zijn niet enkel gefocust op gehoorzaamheid, beloning en affectie.</li>
<li>Leiders houden rekening met de behoeften van de volgers en stellen de groep boven zichzelf. </li>
</ul>
<br />
<br />
<br />
<b>Voila, ik heb gesproken :-)</b><br />
<b><br /></b>
<b>Tot gauw,</b><br />
<b>hopelijk met een iets luchtiger onderwerp...</b><br />
<b><br /></b>
<b>Hilde</b><br />
<br />
<br />
<br />Hilde Quisquaterhttp://www.blogger.com/profile/05552240163420768676noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1180303773096044773.post-91407005342978967992013-12-09T02:30:00.002-08:002013-12-09T02:32:22.559-08:00De Facebook - hond<h2>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></h2>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Wat de impact is van
Facebook op de mens en zijn leven heb ik dit weekend weer kunnen ervaren.</span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> Op
zaterdag ochtend werd een Italiaans Windhondje van 11 weken bij me
binnengebracht omdat het maar niet zindelijk werd . Nu staan deze hondjes er wel om gekend dat ze er HEEL lang over doen om zindelijk te worden, de eigenares kon dit blijkbaar niet opbrengen en werd er heel nerveus van. De verantwoordelijkheid bleek toch te groot voor haar. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> Tegen 13 uur had ik een oproepje op mijn Facebookpagina gezet om
een nieuwe thuis te zoeken. Vanaf dat moment brak de hel los hier. De telefoon
bleef maar rinkelen. Mensen wilden de pup nu direct komen halen. Tegen 19 uur had
het bericht 210.000 mensen bereikt en was het 4800 keer gedeeld en had ik meer
dan 200 aanvragen tot adoptie binnen. Deze getallen bleven maar oplopen… </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ook de
reacties kwamen massaal binnen. Spijtig genoeg vonden veel mensen het nodig om
te schelden op de dame die het hondje niet kon houden, wat natuurlijk niet de
bedoeling was. Zonder verpinken(ver)oordelen en schelden is blijkbaar ook eigen
aan ons modern tijdperk. Het enige wat
ik en de kleine Lorenzo wilden was een gouden mandje voor hem.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHdXux5qgrpMxs5U5YzWhIVgxpFipfbY8Jp6B4ePx_K4ms2USCFZrUHsCaF3LR5qEtk3iF0g6-ECTHfDmw3uF79Xx0jf7gc12S_PRSRJKzSHmJAlPF4TtOJrmYDGM3DCTy0TQX5GJS6kfd/s1600/facobook+foto+lorenzo.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHdXux5qgrpMxs5U5YzWhIVgxpFipfbY8Jp6B4ePx_K4ms2USCFZrUHsCaF3LR5qEtk3iF0g6-ECTHfDmw3uF79Xx0jf7gc12S_PRSRJKzSHmJAlPF4TtOJrmYDGM3DCTy0TQX5GJS6kfd/s320/facobook+foto+lorenzo.png" width="203" /></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Zijn nieuwe thuis vond ik op
zondag bij een gezin met leuke kinderen en vriendelijke honden. Het was
niet makkelijk geweest om te kiezen tussen al die kandidaten, het enige wat ik
kon doen was afgaan op mijn ervaring en gevoel. De kleine pup kreeg een nieuw
leven en een nieuwe naam. Vanaf nu zou hij Nelson heten als eerbetoon aan de pas
overleden nobel-winnaar en vredebrenger. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
Nu vraag ik me af waarom dit zo snel ging. Ik deelde al eerder honden op
facebook die dringend een nieuwe thuis nodig hadden. Weliswaar volwassen honden,
maar ook zij hadden geen echte noemenswaardige problemen. Een hondje van 11
maand heeft zo enkele maanden moeten wachten op een helpende hand. Zou het zijn
omdat dit pupje zo jong was? Omdat het een duur rashondje betrof? Omdat de foto
die we trokken veel aandoenlijker overkwam? Ik zou het niet weten.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> Waar ik ook
van schrok was van de lelijke reacties van sommige mensen toen ze hoorden dat
zij het pupje niet zouden krijgen. Ging het hen echt om het welzijn van de pup dan? Of was hun eigen ego toch groter ? Zij dachten blijkbaar dat een een wedstrijd was en dat diegene die het hondje niet kreeg de verliezer was. Maar in feite was het alleen te doen om de winst van kleine Nelson, toch? </span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Blijkbaar
begrijp ik veel minder van mensen dan van honden. Wat zijn honden toch
(h)eerlijke simpele wezens ! </span><span style="font-family: Courier New;"> </span><br />
<span style="font-family: Courier New;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Tot gauw, </span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Hilde</span><br />
<span style="font-family: Courier New;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New;"><br /></span></div>
<br />Hilde Quisquaterhttp://www.blogger.com/profile/05552240163420768676noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1180303773096044773.post-19605648329721941042012-10-30T03:21:00.001-07:002012-10-30T03:21:30.771-07:00Foute TV ? <br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-family: "Courier New"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: NL;">Vorige week keek ik naar een
programma op Animal Planet, over een organisatie die dieren in nood helpt. Een
jonge man hield 4 honden in een piepklein huisje. Ze werden nooit uitgelaten en
leefden letterlijk op elkaars lip.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Courier New'; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Courier New'; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Twee van de vier honden hadden samen gevochten
en één van hen was licht gewond. Ik was blij toen ze die dieren daar weghaalden
en hoopte al dat ze een leuker leven zouden krijgen. Want deze dieren leefden
duidelijk in stress door het tekort aan beweging en ruimte.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-family: "Courier New"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: NL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-family: "Courier New"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: NL;">Totdat ik de commentaar van de redder in nood
hoorde. Hij vertelde dat de twee dieren zouden worden ingeslapen, omdat ze
hadden gevochten en nu een gevaar waren voor de samenleving. Volgens hem was
herplaatsing geen optie, het waren agressieve honden die zeker terug zouden
bijten als ze konden. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-family: "Courier New"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: NL;"> Waar haalde die man dat ineens vandaan?
Volgens de beelden die we zagen hadden deze honden eenmaal met elkaar
gevochten, wat niet echt raar was onder deze omstandigheden. De verwondingen
vielen al bij al goed mee. Een schram na een gevecht tussen twee sterke grote
honden, dat is in feite peanuts ! Ondertussen leefden deze honden alweer in
harmonie samen. Hoe kon hij dit nu
zomaar beslissen? Of wist hij meer dan wat wij te zien kregen? Misschien waren
ze wel eerder getest, of hadden ze ook al mensen gebeten, maar hierover werd
niets vermeld in het programma. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-family: "Courier New"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: NL;">Ik hield mijn hart vast voor de
reacties van de kijkers in Amerika. Zouden al die kijkers daar nu beslissen hun
honden af te maken wanneer zij eens gevochten hadden?</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-family: "Courier New"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: NL;"><br />Dat zelfs mensen in Vlaanderen deze
conclusie dreigden te trekken werd pijnlijk duidelijk toen ik de volgende
morgen al vragen van mensen binnenkreeg die dachten hun hond te moeten afstaan
omdat hij al eens gevochten had met een andere hond. Deze mensen kon ik gerust
stellen en verder helpen. Maar misschien hebben anderen zelf de (foute)
conclusie getrokken na het zien van dit programma?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-family: "Courier New"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: NL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-family: "Courier New"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: NL;">Bij deze wil ik iedereen oproepen om vooral
van tv te blijven genieten, maar niet alles zomaar klakkeloos voor waarheid aan
te nemen. Tv is een snel en onvolledig medium. Niet alles kan getoond worden en
daardoor krijg je al eens een verkeerd beeld. Haal je voordeel uit wat je te
zien krijgt, maar blijf ook gewoon zelf nadenken. Goede raad, aangepast aan jouw situatie vind
je echt alleen maar bij een deskundige van vlees en bloed. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Courier New;"><span style="line-height: 18px;">Groetjes, </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Courier New;"><span style="line-height: 18px;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Courier New;"><span style="line-height: 18px;">Hilde</span></span></div>
Hilde Quisquaterhttp://www.blogger.com/profile/05552240163420768676noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1180303773096044773.post-32719090210816967342012-03-06T08:26:00.000-08:002012-03-06T08:26:18.306-08:00Welkom lieve Siska<div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Verdana","sans-serif"; mso-ansi-language: NL;">Het is ondertussen alweer een viertal jaar geleden dat mijn Beardie Harley overleed. En ik moet zeggen, het heeft er toen behoorlijk bij me ingehakt. Ook al heb ik dagelijks nog zoveel honden rond mij, al help ik een massa honden verder, mijn eigen hond is toch nog wat anders, die neemt een heel speciaal plekje in mijn hart in. Harley verliezen leek toen even erg als het amputeren van mijn rechterarm. Ik was toen niet meer volledig en was gehandicapt voor mijn werk. Hij was immers degene die me altijd bijstond wanneer ik een hond moest testen en terug opvoeden, hij was mijn bron van inspiratie en mijn rustpunt na een lange dag werken. Ik heb toen besloten dat ik pas terug een Beardie zou nemen als ik geen krop meer in mijn keel zou krijgen als ik aan Harley dacht. <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Verdana","sans-serif"; mso-ansi-language: NL;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Verdana","sans-serif"; mso-ansi-language: NL;">Die krop is al een hele tijd geleden verdwenen en toch kon ik geen nieuwe Beardie nemen. Al kwam een tweetal jaar geleden mijn tekkelmixje Lola er al bij, voor een nieuwe grote hond was ik nog niet klaar . Tot ik twee weken geleden Siska ontmoette. Een Border Collie teefje van 8 maanden oud. Ze zocht een nieuwe thuis en ik zou kijken of ik die voor haar kon vinden. Ze zou een tijdje bij ons logeren tot er een nieuw gezin gevonden werd. <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Verdana","sans-serif"; mso-ansi-language: NL;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Verdana","sans-serif"; mso-ansi-language: NL;">Maar al de tweede dag wist ik dat Siska haar nieuwe stek al gevonden had. Ze gaf mij een gevoel van thuis komen, van samen horen en verbondenheid. Net zoals ik dat vroeger met mijn Harley voelde. Kortom, ok was mijn hart aan haar verloren. Natuurlijk is ze geen Harley, zelfs geen vervangster van, maar het voelt wel even lekker aan. Ik ben er zeker van dat we samen een leuk leven zullen hebben. Al moet er nog heel wat veranderen om Siska ook in te kunnen schakelen in mijn werk, ze geeft me wel al het gevoel een maatje te hebben. Ook met de rest van de beestenboel op het erf kan Siska het goed vinden en ze geniet van de ruimte en het groepsgevoel dat ze hier krijgt. <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Verdana","sans-serif"; mso-ansi-language: NL;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Verdana","sans-serif"; mso-ansi-language: NL;">Dus wanneer jullie weer eens iets over mij en mijn honden lezen, dan weten jullie dat het over drie honden gaat. Kato, Lola en Siska. Drie individuen die mijn pad kruisten en besloten met mij verder te gaan. Zo zie je maar weer, een mens krijgt wat hij nodig heeft in het leven, je moet er enkel voor openstaan. <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Verdana","sans-serif"; mso-ansi-language: NL;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Verdana","sans-serif"; mso-ansi-language: NL;">groetjes, </span></div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Verdana","sans-serif"; mso-ansi-language: NL;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Verdana","sans-serif"; mso-ansi-language: NL;">Hilde</span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div>Hilde Quisquaterhttp://www.blogger.com/profile/05552240163420768676noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1180303773096044773.post-85688002840171978692012-02-07T00:31:00.001-08:002012-02-07T00:36:26.065-08:00Winterinvasie<div class="MsoNormal"></div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Elke winter is het hetzelfde. Dieren klein en ietsje groter komen beschutting zoeken in mijn huis. Zo heb ik al konijntjes, mollen en zelfs eens een rat op bezoek gehad.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: Verdana, sans-serif;"> Spinnen zijn al jarenlang vaste klanten. Tijdens de zomer kom ik ze zelden tegen in huis, maar nu duiken ze op de gekste plaatsen op. Eén franke tante zat gewoon te grinniken naar me toen ik een nieuwe rol wc-papier wilde pakken. Stel je voor, daar sta je op een heel onelegante manier naar een rolletje papier te vissen en duikt daar een dikke spin op. Het is niet zozeer het feit dat het een spin is dat me zo doet schrikken, maar het verrassingselement. Je verwacht het niet, dat is de miserie. Eens ik bekomen ben is ook dit diertje welkom hoor. Dan wordt ze netjes gevangen in een bokaaltje en losgelaten op een plaats waar niemand er last van heeft. Van mij mogen ze best overwinteren op een warme plek. Ik hoop dan wel dat ze de volgende zomer meehelpen om vervelende muggen weg te werken.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: Verdana, sans-serif;"> Iets minder blij was ik met een andere ongenode gast. Ik wilde de was sorteren, toen in een flits een muisje wegdook onder de kast. Ik stond aan de grond genageld. Ja, dat verrassingseffect hé! Eens de adrenaline wat gezakt, had ik al bijna besloten om ook dit diertje te laten overwinteren. Maar mijn slimme hersenhelft deed me anders beslissen. Dat beestje moest elders gaan schuilen, maar hoe pakte ik dat aan? Ik zag Dropje, mijn kater, al naar de kast sluipen, hij dacht er dus ook zo over. Hij probeerde zich onder de kast te wurmen en de muis te pakken. Tot hij wat vast kwam te zitten. Op dat moment zag het knagertje zijn kans en spurtte voor zijn leven. In een reflex heb ik de deur opengetrokken en zag ik de muis naar buiten sjezen. Dropje bleef beteuterd achter. “waarom doe je dat nu” zag ik hem denken, “ik had ze bijna”. Spijtig voor hem, maar ik was niet in de mood voor een slachtpartij. <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ik ben gelijk wat stro tussen de hagen gaan leggen en heb extra bolletjes in de bomen gehangen. Kwestie van de noodbehoevenden het aangenamer te maken zonder ze in huis te moeten opnemen. Laat het maar lekker winteren, wij slaan er ons wel door. </span><br />
<span lang="NL" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span><br />
<span lang="NL" style="font-family: Verdana, sans-serif;">groetjes,</span><br />
<span lang="NL" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span><br />
<span lang="NL" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Hilde</span><br />
<span lang="NL" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span><br />
<span lang="NL" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div>Hilde Quisquaterhttp://www.blogger.com/profile/05552240163420768676noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1180303773096044773.post-13419129823444763552011-11-09T03:26:00.001-08:002012-03-06T08:22:56.654-08:00Een hen kan zomaar een haantje zijnEen zestal maanden geleden kreeg ik drie jonge kippen van mijn vriendin. Sinds we hier in het mooie Stekene wonen hebben we voldoende plaats om onze pluimvee groep te vergroten. Ik hoopte dat er een haantje bij zat, want gewekt worden door zijn gekraai hoort er natuurlijk bij als je in een hoevetje woont.<br />
<br />
Ongeveer een maandje later begon één van de diertjes te kraaien. Een beetje schuchter en schor eerst, maar een week later al uit volle borst. Superblij was ik met mijn kippenman. Ook mijn oudere kippen zagen het helemaal zitten met hem en volgden hem overal op het terrein, samen scharrelen op de mesthoop was hun hoogste genot. Allez, ook af en toe een snelle kippenwip zal daar ook wel voor wat tussen gezeten hebben vermoed ik.<br />
<br />
Nog eens enkele dagen later probeerde kip nummer twee ook een voorzichtige poging tot kraaien. Net niet voorzichtig genoeg bleek, want tijdens deze kraaipoging viel hij pardoes achterover van de boomstronk waar hij op zat. Ik lag plat van het lachen, maar de wannabee haan keek verwonderd om zich heen, schudde zich uit en schreed verder alsof er niets gebeurd was. Blijkbaar waren er dus twee hanen geleverd.<br />
<br />
We waren super content met onze twee heren. Omdat hun territorium zo groot is deelden ze de kippen netjes onder elkaar. Elk van hen had een trouwe harem achter hem lopen. Gelukkig maar, dan moest er niet gevochten worden.<br />
<br />
Tot we op een avond onze grootste, kloekste haan dood aantroffen naast het hok. We waren er het hart van in, Reggie en ik. Ik heb er alvast niet goed van geslapen, bleef me maar afvragen wat er gebeurd zou kunnen zijn. Tegen de ochtend aan hoorde ik onze haan weer kraaien en nog één, en nog één... Hoorde ik dat nu goe? Hoorde ik meerdere hanen kraaien? Het was nog halfduister, maar ik stond natuurlijk al buiten bij de kippen. Daar bleek de overgebleven haan inderdaad goed zijn best te doen om de wereld te laten weten dat een nieuwe dag aanbrak. maar twee van mijn hennen deden vrolijk mee. Weliswaar met iets minder bravoure, maar ze kraaiden duidelijk. Nochtans was ik zeker dat dit echt geen hanen waren, want ze hadden al jaren eitjes gelegd voor me. Wilden die beesten me eens goed liggen hebben, of deden ze dit uit eerbetoon voor hun overleden vent?<br />
<br />
Gelukkig dat we tegenwoordig internet hebben, want daar vond ik gelijk de verklaring. Inderdaad, kippen kunnen kraaien, zeker wanneer de haan van de groep overleden is. Dan nemen de hennen deze taak spontaan over. Alweer iets bijgeleerd dus over mijn dieren.Hilde Quisquaterhttp://www.blogger.com/profile/05552240163420768676noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1180303773096044773.post-6858940015754454922011-08-31T00:33:00.000-07:002011-08-31T00:33:36.067-07:00De nieuwe man<br />
<div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Arial","sans-serif";">Jarenlan<st1:personname w:st="on">g</st1:personname> hebben wij <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>rouwen er alles aan <st1:personname w:st="on">g</st1:personname>edaan om <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>an onze mannen “De Nieuwe Man” te maken. Gedaan met bierslurpende, zich <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>ol<st1:personname w:st="on">v</st1:personname>retende, luie <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>enten. Ze moesten <st1:personname w:st="on">g</st1:personname>ezond le<st1:personname w:st="on">v</st1:personname>en, lekker <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>eel bewe<st1:personname w:st="on">g</st1:personname>en en er patent uitzien, dus alle o<st1:personname w:st="on">v</st1:personname>erbodi<st1:personname w:st="on">g</st1:personname>e haar moest er af, oksels en borst <st1:personname w:st="on">g</st1:personname>ewaxed of <st1:personname w:st="on">g</st1:personname>eschoren. De buiken, glad en gespierd, strak in een shirt van stoere merken. <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Arial","sans-serif";">De mannen moesten meer luisteren, lievere woordjes gebruiken, de bokes van de kinderen smeren en met de stofzuiger aan de slag. <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Arial","sans-serif";">Nu we eindelijk zo <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>er zijn dat de mannen er ook <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>oor open staan, wordt naar een nieuw <st1:personname w:st="on">g</st1:personname>at in de markt <st1:personname w:st="on">g</st1:personname>ezocht. Radio MNM sprak er mij o<st1:personname w:st="on">v</st1:personname>er aan. Wat ik <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>ond <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>an het nieuwe hondenbier? E<st1:personname w:st="on">v</st1:personname>en stond ik met mijn oren te flapperen. Hoe halen ze het in hun hoofd? <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Arial","sans-serif";">Eerst moesten honden in pakjes <st1:personname w:st="on">g</st1:personname>ewurmd worden en hippe brillen op hun snoet zetten. Daarna werden ze herleid tot hebbedin<st1:personname w:st="on">g</st1:personname> en moesten ze o<st1:personname w:st="on">v</st1:personname>eral mee naartoe <st1:personname w:st="on">g</st1:personname>enomen worden in tasjes of hondenwa<st1:personname w:st="on">g</st1:personname>entjes. De kleuri<st1:personname w:st="on">g</st1:personname>e bonbons en snacks, <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>oor een pak poen, kende ik ook al, maar <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>an het bier hoorde ik <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>oor het eerst.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Arial","sans-serif";"><span> </span>Wat is in hemelsnaam het <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>ol<st1:personname w:st="on">g</st1:personname>ende dat ze ons<span> </span><st1:personname w:st="on">g</st1:personname>aan aanpraten. De hondensi<st1:personname w:st="on">g</st1:personname>aar? Ik zie het al helemaal <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>oor me. We dra<st1:personname w:st="on">g</st1:personname>en onze hond naar de bar op de hoek en daar han<st1:personname w:st="on">g</st1:personname>t hij aan de too<st1:personname w:st="on">g</st1:personname> met een ferme pint en een si<st1:personname w:st="on">g</st1:personname>aar tussen zijn tanden. Ondertussen kunnen onze nieuwe mannen thuis de afwas doen.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Arial","sans-serif";"><span> </span>Mannen trek jullie o<st1:personname w:st="on">g</st1:personname>en open. Blijkbaar missen de <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>rouwen de ouderwetse man. Hoe <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>erklaar je anders het succes <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>an deze fratsen? Onze honden nemen jullie plaatsen in. Ze hebben een lekker behaarde borst, roken, drinken en sturen een sms als ze later naar huis komen, want de honden-<st1:personname w:st="on">g</st1:personname>sm bestaat ook al. <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="NL" style="font-family: "Arial","sans-serif";">Ikzelf maak mijn hond <st1:personname w:st="on">g</st1:personname>elukki<st1:personname w:st="on">g</st1:personname> met een ferme wandelin<st1:personname w:st="on">g</st1:personname> door het bos en een lekkere kluif. En Re<st1:personname w:st="on">g</st1:personname><st1:personname w:st="on">g</st1:personname>ie, die heeft haar op zijn borst, drinkt of rookt niet, maar houdt wel <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>an een partijtje <st1:personname w:st="on">v</st1:personname>oetbal op TV en durft zijn hoofd al eens te draaien wanneer een leuke dame voorbij wandelt. Geef mij maar een echte man en een echte hond!<span> </span><o:p></o:p></span></div>Hilde Quisquaterhttp://www.blogger.com/profile/05552240163420768676noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1180303773096044773.post-30246135758285146402011-08-19T06:47:00.001-07:002012-03-06T08:22:56.656-08:00De wereld draait doorToen ik vroeger mijn columns schreef kwam mijn man Reggie constant met ideeën aandraven." Zeg schatje, hier kan je wat over schrijven...." Hij vond meestal ook hele leuke dingen, over honden en dieren in het algemeen. Niet allemaal bruikbaar voor een kort stukje, maar wel leuk om even over te keuvelen met zijn tweetjes .<br />
Nu ik mijn blog gestart ben, kan hij zijn hartje weer ophalen. Hij heeft weer een doel en is vlijtig op zoek naar onderwerpen voor mij. Fijn hoor, een man die pal achter je staat en je bij alles wat je onderneemt steunt. De afgelopen week had hij dagelijks wat in de krant gelezen wat mijn aandacht en een blog verdiende volgens hem. De artikeltjes lagen netjes bij mijn broodplankje wanneer ik aan mijn ontbijt wilde beginnen. De onderwerpen van de artikels verpestten mijn eetlust wel. Een kind in het gezicht gebeten door honden die al maanden de buurt onveilig maakten omdat de eigenaar zich niet de moeite getroostte om zijn dieren binnen te houden, honden te gevaarlijk, dus spuitje. Honden in erbarmelijke omstandigheden gevonden in een verlaten huis, niet meer te redden, dus spuitje. Broodfokker die veel geld verdiende over de rug van enkele weerloze moeder-honden, die nu overbodig waren en moesten verdwijnen, dus spuitjes ... en ga zo maar door. Allemaal verhalen waarbij de mens zwaar in de fout is gegaan en de honden de dupe bleken. Mijn maag kromp ineen bij elk verhaal dat hij me onder de neus duwde. Waar zijn wij, mensen, in hemelsnaam mee bezig? Hoe komen sommigen onder ons op het idee om honden in huis te halen en ze dan zo te behandelen.<br />
Ben ik dan zo naïef wanneer ik er van uit ga dat de mens een leuke diersoort is?<br />
<br />
Gelukkig wordt elk slecht bericht ook telkens weer goed gemaakt door een leuk bericht. Een mailtje van een klant, om me te laten weten dat alles nu veel beter gaat tijdens de wandelingen en dat ze er allebei (hond en mens) zoveel gelukkiger van geworden zijn. Een mevrouw die me opbelt om te vragen of ik misschien ergens een oud sloreke van een hond weet zitten, want die kan zij nog een warme plek geven. Of een woonzorg -centrum dat vraagt of ze ook mogen starten met Snoezelhonden omdat ze gezien hebben dat oudere mensen er zo van opknappen. Allemaal boodschappen waar een mens gelukkig van wordt. Jaaah, de mens is toch goed!<br />
<br />
Ik heb me nog maar eens voorgenomen om te genieten van alle leuke dingen in het leven en al het slechte indien mogelijk te veranderen. Maar wanneer het onmogelijk is om iets te veranderen, dan ga ik er niet te lang bij blijven stilstaan, gewoon om mezelf te beschermen. Dus ja, die artikeltjes in de krant verdienen onze aandacht, heel even, maar ik kan spijtig genoeg niet elke mens veranderen, dus concentreer ik me verder op de dingen waar ik wel een verschil kan maken. Deze gedachte heeft me weer extra moed gegeven om me volop op de voorbereidingen van mijn opendeurdag te te gooien. We zullen er eens een positieve dag van maken, met allemaal leuke mensen, met leuke honden.....<br />
<br />
Hilde Quisquaterhttp://www.blogger.com/profile/05552240163420768676noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1180303773096044773.post-31707026507752945322011-07-13T09:18:00.000-07:002011-07-13T14:08:54.003-07:00Een vakantie met loopse teven, dat is fun !Ik ben net terug van vakantie. Volgens mij was dat heel verdiende rust, want ik heb het afgelopen jaar hard gewerkt. Maar Kato en Lola dachten daar duidelijk anders over, zij vonden het juist tijd voor wat extra uitdagingen in ons leven.<br />
Zoals gebruikelijk in een echte roedel werden mijn twee teven samen loops. Dus een ruime week voor vertrek begonnen ze allebei rode sterretjes te verspreiden. Kijk eens hoe interessant ik nu wel ben, schenen ze te willen zeggen. Allebei trokken ze een flashy spetterspoor door het huis. Zo vlak voor de vakantie had ik het extra druk, met de laatste klanten, het inpakken, het regelen van opvang voor de rest van de dieren en het dweilen achter de dames aan.<br />
<br />
Naarmate onze camper werd gevuld met alle vakantiebenodigdheden veranderden ook mijn twee teven van engeltjes naar echte duiveltjes. Ze hielden elkaar zo onopvallend mogelijk in het oog en wachtten tot ik even uit hun zicht was verdwenen om dan met veel lawaai in elkaars haren te kunnen vliegen. Want er moest natuurlijk wel uitgemaakt worden wie van de twee nu het meeste recht had op voortplanten, daarom moest nog meer bloed vloeien volgens hen. Even zag het er naar uit dat een tussenstop bij de dierenarts nodig zou zijn voor vertrek. Maar met het betere lapwerk kon dat nog net vermeden worden.<br />
<br />
Vanaf dat moment kon ik de honden dus niet samen laten zonder zelf aanwezig te zijn. Ook hier kwam hun hondeninstinct immers naar boven. Met de superbitch (ik dus) in zicht was er geen twijfel mogelijk, alleen Hilde had recht op de leukste reuen, dus werd er niet gevochten. Maar eens de opperteef verdwenen was, lagen de kaarten uiteraard anders. Dan kwam hun ware aard, samen met hun nekharen, naar boven.<br />
Daarom dus dat ik hen echt overal mee naartoe moest nemen. Wanneer ik even in de zwemvijver van de camping wilde duiken moest ik ze allebei vastbinden op een plek waar ik hen en zij mij goed konden zien. Niet alleen om vechten te voorkomen maar ook om welwillende reuen te kunnen opmerken . Tijdens de wandelingen door het Zwarte Woud liepen ze allebei, onder hun strak opstaande staarten, te knipogen naar eventuele mannelijke gegadigden.<br />
<br />
De laatste nacht van onze vakantie hadden onze twee kleine sletjes het helemaal te moeilijk. Tegen alles wat los en vast zat werden hun kontjes aangedrukt. De natuur deed zijn werk, maar de mens stond de voortplanting duidelijk in de weg. Mijn man en ik hielden ons die nacht bezig met lichte aan en lichte uitknippen om hen zo to rust aan te manen.<br />
<br />
En toen was het ochtend, tijd om terug naar huis te rijden, want onze vakantie zat er op . Mijn man zat de eerste kilometers met kleine oogjes achter het stuur en moest rond de middag even een kleine slaapstop inpassen wegens te weinig geslapen. De twee dames waren helemaal tot rust gekomen en sliepen de hele weg. Geen vuiltje meer aan de lucht, hun hormonen hadden het opgegeven.<br />
<br />
Dus nu we hier terug thuis zijn, liggen de twee vriendinnen weer zalig tegen elkaar aan, ook wanneer ik niet in de buurt ben, ik hoef niet langer constant mijn status als leider waar te maken om een oorlog te voorkomen. Mijn vakantie kan dus NU beginnen !<br />
<br />
Tot de volgende...<br />
<br />
HildeHilde Quisquaterhttp://www.blogger.com/profile/05552240163420768676noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1180303773096044773.post-63237959863054224352011-06-25T03:20:00.000-07:002011-06-25T03:21:47.763-07:00Binnenkort hier mijn BlogAl heel mijn leven verdiep ik mij in honden en hun wereld, ik moet zeggen het begint me goed af te gaan.<br />
<div><br />
</div><div>Maar de nieuwste snufjes op internet? Dat is duidelijk andere koek voor mij. </div><div>In het verleden schreef ik mijn column voor Gazet van Antwerpen. Toen GVA de columns stopte kreeg ik massa's mails en berichten, om me te vragen toch zeker verder te gaan ergens anders. Vandaar deze poging en mijn Blog. </div><div><br />
</div><div>Geef me nog even de tijd om er in thuis te geraken en binnenkort kan je mij hier terugvinden. </div><div><br />
</div><div>Wens me geluk zou ik zeggen :-)</div><div><br />
</div><div>tot gauw !<br />
<br />
Hilde</div>Hilde Quisquaterhttp://www.blogger.com/profile/05552240163420768676noreply@blogger.com0