Toen ik vroeger mijn columns schreef kwam mijn man Reggie constant met ideeën aandraven." Zeg schatje, hier kan je wat over schrijven...." Hij vond meestal ook hele leuke dingen, over honden en dieren in het algemeen. Niet allemaal bruikbaar voor een kort stukje, maar wel leuk om even over te keuvelen met zijn tweetjes .
Nu ik mijn blog gestart ben, kan hij zijn hartje weer ophalen. Hij heeft weer een doel en is vlijtig op zoek naar onderwerpen voor mij. Fijn hoor, een man die pal achter je staat en je bij alles wat je onderneemt steunt. De afgelopen week had hij dagelijks wat in de krant gelezen wat mijn aandacht en een blog verdiende volgens hem. De artikeltjes lagen netjes bij mijn broodplankje wanneer ik aan mijn ontbijt wilde beginnen. De onderwerpen van de artikels verpestten mijn eetlust wel. Een kind in het gezicht gebeten door honden die al maanden de buurt onveilig maakten omdat de eigenaar zich niet de moeite getroostte om zijn dieren binnen te houden, honden te gevaarlijk, dus spuitje. Honden in erbarmelijke omstandigheden gevonden in een verlaten huis, niet meer te redden, dus spuitje. Broodfokker die veel geld verdiende over de rug van enkele weerloze moeder-honden, die nu overbodig waren en moesten verdwijnen, dus spuitjes ... en ga zo maar door. Allemaal verhalen waarbij de mens zwaar in de fout is gegaan en de honden de dupe bleken. Mijn maag kromp ineen bij elk verhaal dat hij me onder de neus duwde. Waar zijn wij, mensen, in hemelsnaam mee bezig? Hoe komen sommigen onder ons op het idee om honden in huis te halen en ze dan zo te behandelen.
Ben ik dan zo naïef wanneer ik er van uit ga dat de mens een leuke diersoort is?
Gelukkig wordt elk slecht bericht ook telkens weer goed gemaakt door een leuk bericht. Een mailtje van een klant, om me te laten weten dat alles nu veel beter gaat tijdens de wandelingen en dat ze er allebei (hond en mens) zoveel gelukkiger van geworden zijn. Een mevrouw die me opbelt om te vragen of ik misschien ergens een oud sloreke van een hond weet zitten, want die kan zij nog een warme plek geven. Of een woonzorg -centrum dat vraagt of ze ook mogen starten met Snoezelhonden omdat ze gezien hebben dat oudere mensen er zo van opknappen. Allemaal boodschappen waar een mens gelukkig van wordt. Jaaah, de mens is toch goed!
Ik heb me nog maar eens voorgenomen om te genieten van alle leuke dingen in het leven en al het slechte indien mogelijk te veranderen. Maar wanneer het onmogelijk is om iets te veranderen, dan ga ik er niet te lang bij blijven stilstaan, gewoon om mezelf te beschermen. Dus ja, die artikeltjes in de krant verdienen onze aandacht, heel even, maar ik kan spijtig genoeg niet elke mens veranderen, dus concentreer ik me verder op de dingen waar ik wel een verschil kan maken. Deze gedachte heeft me weer extra moed gegeven om me volop op de voorbereidingen van mijn opendeurdag te te gooien. We zullen er eens een positieve dag van maken, met allemaal leuke mensen, met leuke honden.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten