Een hen kan zomaar een haantje zijn

Een zestal maanden geleden kreeg ik drie  jonge kippen van mijn vriendin. Sinds we hier in het mooie Stekene wonen hebben we voldoende plaats  om  onze pluimvee groep te vergroten. Ik hoopte dat er een haantje bij zat, want gewekt worden door zijn gekraai  hoort er natuurlijk bij als je in een hoevetje woont.

Ongeveer een maandje later begon één van de diertjes te kraaien. Een beetje schuchter en schor eerst, maar een week later al uit volle borst. Superblij was ik met mijn kippenman. Ook mijn oudere kippen zagen het helemaal zitten met hem en volgden hem overal op het terrein, samen scharrelen op de mesthoop was hun hoogste genot. Allez, ook af en toe een snelle kippenwip zal daar ook wel voor wat tussen gezeten hebben vermoed ik.

Nog eens enkele dagen later probeerde kip nummer twee ook een voorzichtige poging tot kraaien. Net niet voorzichtig genoeg bleek, want tijdens deze kraaipoging viel hij pardoes achterover van de boomstronk waar hij op zat. Ik lag plat van het lachen, maar de wannabee haan keek verwonderd om zich heen, schudde zich uit en schreed verder alsof er niets gebeurd was. Blijkbaar waren er dus twee hanen geleverd.

We waren super content met onze twee heren. Omdat hun territorium zo groot is deelden ze de kippen netjes onder elkaar. Elk van hen had een trouwe harem achter hem lopen. Gelukkig maar, dan moest er niet gevochten worden.

Tot we op een avond onze grootste, kloekste haan dood aantroffen naast het hok.  We waren er het hart van in, Reggie en ik. Ik heb er alvast niet goed van geslapen, bleef me maar afvragen wat er gebeurd zou kunnen zijn. Tegen de ochtend aan hoorde ik onze haan weer kraaien en nog één, en nog één...  Hoorde ik dat nu goe? Hoorde ik meerdere hanen kraaien? Het was nog halfduister, maar ik stond natuurlijk al buiten bij de kippen. Daar bleek de overgebleven haan inderdaad goed zijn best te doen om de wereld te laten weten dat een nieuwe dag aanbrak. maar twee van mijn hennen deden vrolijk mee.  Weliswaar met iets minder bravoure, maar ze kraaiden duidelijk.  Nochtans was ik zeker dat dit echt geen hanen waren, want ze hadden al jaren eitjes gelegd voor me. Wilden die beesten me eens goed liggen hebben, of deden ze dit uit eerbetoon voor hun overleden vent?

Gelukkig dat we tegenwoordig internet hebben, want daar vond ik gelijk de verklaring. Inderdaad, kippen kunnen kraaien, zeker wanneer de haan van de groep overleden is. Dan nemen de hennen deze taak spontaan over.  Alweer iets bijgeleerd dus over mijn dieren.

De nieuwe man

Jarenlang hebben wij vrouwen er alles aan gedaan om van onze mannen “De Nieuwe Man” te maken. Gedaan met bierslurpende, zich volvretende, luie venten. Ze moesten gezond leven, lekker veel bewegen en er patent uitzien, dus alle overbodige haar moest er af, oksels en borst gewaxed of geschoren. De buiken, glad en gespierd, strak in een shirt van stoere merken.

De mannen moesten meer luisteren, lievere woordjes gebruiken, de bokes van de kinderen smeren en met de stofzuiger aan de slag.

Nu we eindelijk zo ver zijn dat de mannen er ook voor open staan, wordt naar een nieuw gat in de markt gezocht. Radio MNM sprak er mij over aan. Wat ik vond van het nieuwe hondenbier? Even stond ik met mijn oren te flapperen. Hoe halen ze het in hun hoofd?

Eerst moesten honden in pakjes gewurmd worden en hippe brillen op hun snoet zetten. Daarna werden ze herleid tot hebbeding en moesten ze overal mee naartoe genomen worden in tasjes of hondenwagentjes. De kleurige bonbons en snacks, voor een pak poen, kende ik ook al, maar van het bier hoorde ik voor het eerst.

 Wat is in hemelsnaam het volgende dat ze ons  gaan aanpraten. De hondensigaar? Ik zie het al helemaal voor me. We dragen onze hond naar de bar op de hoek en daar hangt hij aan de toog met een ferme pint en een sigaar tussen zijn tanden. Ondertussen kunnen onze nieuwe mannen thuis de afwas doen.

 Mannen trek jullie ogen open. Blijkbaar missen de vrouwen de ouderwetse man. Hoe verklaar je anders het succes van deze fratsen? Onze honden nemen jullie plaatsen in. Ze hebben een lekker behaarde borst, roken, drinken en sturen een sms als ze later naar huis komen, want de honden-gsm bestaat ook al.

Ikzelf maak mijn hond gelukkig met een ferme wandeling door het bos en een lekkere kluif. En Reggie, die heeft haar op zijn borst, drinkt of rookt niet, maar houdt wel van een partijtje voetbal op TV en durft zijn hoofd al eens te draaien wanneer een leuke dame voorbij wandelt. Geef mij maar een echte man en een echte hond!   

De wereld draait door

Toen ik vroeger mijn columns schreef kwam mijn man Reggie constant met ideeën aandraven." Zeg schatje, hier kan je wat over schrijven...." Hij vond meestal ook hele leuke dingen, over honden en dieren in het algemeen. Niet allemaal bruikbaar voor een kort stukje, maar wel leuk om even over te keuvelen met zijn tweetjes .
Nu ik mijn blog gestart ben, kan hij zijn hartje weer ophalen. Hij heeft weer een doel en is vlijtig op zoek naar onderwerpen voor mij. Fijn hoor, een man die pal achter je staat en je bij alles wat je onderneemt steunt.  De afgelopen week had hij dagelijks wat in de krant gelezen wat mijn aandacht en een blog verdiende volgens hem. De artikeltjes lagen netjes bij mijn broodplankje wanneer ik aan mijn ontbijt wilde beginnen. De onderwerpen van de artikels verpestten mijn eetlust wel. Een kind in het gezicht gebeten door honden die al maanden de buurt onveilig maakten omdat de eigenaar zich niet de moeite getroostte om zijn dieren binnen te houden, honden te gevaarlijk, dus spuitje. Honden in erbarmelijke omstandigheden gevonden in een verlaten huis, niet meer te redden, dus spuitje.  Broodfokker die veel geld verdiende over  de rug van enkele weerloze moeder-honden, die nu overbodig waren en moesten verdwijnen, dus spuitjes ... en ga zo maar door. Allemaal verhalen waarbij de mens zwaar in de fout is gegaan en de honden de dupe bleken.  Mijn maag kromp ineen bij elk verhaal dat hij me onder de neus duwde. Waar zijn wij, mensen,  in hemelsnaam mee bezig? Hoe komen sommigen onder ons op het idee om honden in huis te halen en ze dan zo te behandelen.
Ben ik dan zo naïef wanneer ik er van uit ga dat de mens een leuke diersoort is?

Gelukkig wordt elk slecht bericht ook telkens weer goed gemaakt door een leuk bericht. Een mailtje van een klant, om me te laten weten dat alles nu veel beter gaat tijdens de wandelingen en dat ze er allebei (hond en mens) zoveel gelukkiger van geworden zijn. Een mevrouw die me opbelt om te vragen of ik misschien ergens een oud sloreke van een hond weet zitten, want die kan zij nog een warme plek geven. Of een woonzorg -centrum dat vraagt of ze ook mogen starten met Snoezelhonden omdat ze gezien hebben dat oudere mensen er zo van opknappen. Allemaal boodschappen waar een mens gelukkig van wordt. Jaaah, de mens is toch goed!

Ik heb me nog maar eens voorgenomen om te genieten van alle leuke dingen in het leven en al het slechte indien mogelijk te veranderen. Maar wanneer het onmogelijk is om iets te veranderen, dan ga ik er niet te lang bij blijven stilstaan, gewoon om mezelf te beschermen. Dus ja, die artikeltjes in de krant verdienen onze aandacht, heel even, maar ik kan spijtig genoeg niet elke mens veranderen, dus concentreer ik me verder op de dingen waar ik wel een verschil kan maken. Deze gedachte heeft me weer extra moed gegeven om me volop op de voorbereidingen van mijn opendeurdag te te gooien. We zullen er eens een positieve dag van maken, met allemaal leuke mensen, met leuke honden.....

Een vakantie met loopse teven, dat is fun !

Ik ben net terug van  vakantie. Volgens mij was dat heel verdiende rust, want ik heb het afgelopen jaar hard gewerkt. Maar Kato en Lola dachten daar duidelijk anders over, zij vonden het juist tijd voor wat extra uitdagingen in ons leven.
 Zoals gebruikelijk in een echte roedel werden mijn twee teven samen loops. Dus een ruime week voor vertrek begonnen ze allebei rode sterretjes te verspreiden. Kijk eens hoe interessant ik nu wel ben, schenen ze  te willen zeggen.  Allebei trokken ze een flashy spetterspoor door het huis. Zo vlak voor de vakantie had ik het extra druk, met de laatste klanten, het inpakken, het regelen van opvang voor de rest van de dieren en het dweilen achter de dames aan.

Naarmate onze camper werd gevuld met alle vakantiebenodigdheden veranderden ook mijn twee teven van engeltjes naar echte duiveltjes. Ze hielden elkaar zo onopvallend mogelijk in het oog en wachtten tot ik even uit hun zicht was verdwenen om dan met veel lawaai in elkaars haren te kunnen vliegen. Want er moest natuurlijk wel uitgemaakt worden wie van de twee nu het meeste recht had op voortplanten, daarom  moest nog meer bloed vloeien volgens hen. Even zag het er naar uit dat een tussenstop bij de dierenarts nodig zou zijn voor vertrek. Maar met het betere lapwerk kon dat nog net vermeden worden.

Vanaf dat moment kon ik de honden dus niet samen laten zonder zelf aanwezig te zijn. Ook hier kwam hun hondeninstinct immers naar boven. Met de superbitch (ik dus) in zicht was er geen twijfel mogelijk, alleen Hilde had recht op de leukste reuen, dus werd er niet gevochten. Maar eens de opperteef verdwenen was, lagen de kaarten uiteraard anders. Dan kwam hun ware aard, samen met hun nekharen,  naar boven.
Daarom dus dat ik hen echt overal mee naartoe moest nemen. Wanneer ik even in de zwemvijver van de camping wilde duiken moest ik ze allebei vastbinden op een plek waar ik hen en zij mij goed konden zien. Niet alleen om vechten te voorkomen maar ook om welwillende reuen te kunnen opmerken . Tijdens de wandelingen door het Zwarte Woud liepen ze allebei, onder hun strak opstaande staarten, te knipogen naar eventuele mannelijke gegadigden.

 De laatste nacht van onze vakantie  hadden onze twee kleine sletjes het helemaal te moeilijk. Tegen alles wat los en vast zat werden hun kontjes aangedrukt. De natuur deed zijn werk, maar de mens stond de voortplanting duidelijk in de weg. Mijn man en ik hielden ons die nacht bezig met lichte aan en lichte uitknippen om hen zo to rust aan te manen.

En toen was het ochtend, tijd om terug naar huis te rijden, want onze vakantie zat er op . Mijn man zat de eerste kilometers met kleine oogjes achter het stuur en moest rond de middag even een kleine slaapstop inpassen wegens te weinig geslapen. De twee dames waren helemaal tot rust gekomen en sliepen de hele weg. Geen vuiltje meer aan de lucht, hun hormonen hadden het opgegeven.

Dus nu we hier terug thuis zijn, liggen de twee vriendinnen weer zalig tegen elkaar aan, ook wanneer ik niet in de buurt ben, ik hoef niet langer constant mijn status als leider waar te maken om een oorlog te voorkomen. Mijn vakantie kan dus NU beginnen !

Tot de volgende...

Hilde

Binnenkort hier mijn Blog

Al heel mijn leven verdiep ik mij in honden en hun wereld, ik moet zeggen het begint me goed af te gaan.

Maar de nieuwste snufjes op internet? Dat is duidelijk andere koek voor mij. 

In het verleden schreef ik mijn column voor Gazet van Antwerpen. Toen GVA de columns stopte kreeg ik massa's mails en berichten, om me te vragen toch zeker verder te gaan ergens anders. Vandaar deze poging en mijn Blog. 

Geef me nog even de tijd om er in thuis te geraken en binnenkort kan je mij hier terugvinden. 

Wens me geluk zou ik zeggen :-)

tot gauw !

Hilde